Ponad 5000 mil, ponad 20 godzin w trasie, ponad tydzień poza domem i biurem, a wszystko to po to, by dotrzeć na The Dice Tower con i zagrać z kilkoma ludźmi w Imperial Miners.

Bez sensu, co? No spójrzmy realnie, załóżmy, że pojadę z demami jak wariat, cały dzień rozgrywki, non stop będę szukał chętnych do gry – zrobię pewnie z 6 prezentacji w te symboliczne osiem godzin. Każde demo, gdybym miał farta zrobię optymalnie na czterech graczy. To przy dobrych wiatrach dziennie zagra mi w tych Imperial Miners ze dwadzieścia osób. 

Bujać się w tym celu przez ocean, lecieć 5000 mil? Bez sensu.

A jednak lecę.

– Za co na koniec są punkty? – pyta po tym jak skończyłem tłumaczyć reguły.
– Nie wiem – odpowiadam. – Tego fragmentu nie czytałem.

Bluźnierstwo? Szaleństwo? Idiotyzm? Może tak. A może warta rozważenia zabawa? No bo zobaczcie sami. Ile to razy mówiliście, że to pierwsza gra, że gracie bez spiny, że na razie tylko poznajecie grę, że chill i cool, a potem jednak jest liczenie punktów, potem jednak Krzysiek ma 117, Wojtek 104, a ty masz 32. I niby chill, niby cool, ale to 32 pali, boli, niby pierwsza gra, niby dopiero się uczycie, ale wstydu się najadłeś. 

Po długiej przerwie pojawił się dziewiąty odcinek podcastu Historia Gier. Tym razem, wraz z moim gościem specjalnym, opowiadamy o początkach sceny LARPów i gier terenowych w Polsce. Kawał wspaniałych wspomnień i wiele ciekawostek z dawnych czasów! Zapraszam do wysłuchania odcinka!

Najważniejsza jest ostatnia baza, i bardzo chciałbym tam już być, zaliczyć ją, i odetchnąć z ulgą, ale nie ma tak łatwo. To długi, wielomiesięczny proces i szereg kolejnych etapów i baz do zdobycia. Zaczyna się od prototypu. 

Dostajesz prototyp, jest zajebisty, jarasz się jak flota Stannisa, bo właśnie w twoje ręce wpadł projekt, który zamienisz w rewelacyjną planszówkę. Ogrywacie go w siedzibie Firmy, ogrywacie na kilku zaprzyjaźnionych grupach focusowych, jest dobrze, wszyscy gratulują, że masz farta, że ktoś przysłał ci naprawdę fajna grę. To baza numer jeden.