Jaka jest różnica pomiędzy designerem, a developerem? Taka mniej więcej jak pomiędzy ojcem, a dziadkiem. Taka jak między mamą, a babcią. Taka, że mama wstaje o 2 w nocy nakarmić dzieciaka, a babcia widzi dzieciaka w niedzielę po obiadku, pogaworzy sobie a ti ti ti, słodziaku i dumna z wnuka, że nie da się bardziej! Ojciec trzęsie maluchem na rękach drugą godzinę, bo dzieciak ma kolkę i wyje tak, że słychać go na całym osiedlu, a dziadek, to sobie wpadnie na święta, opowie fajną historyjkę, da prezent, kilka porad i zwinie się z powrotem do domu. On przez to przechodził, niech się teraz młodzi rodzice męczą, on już na to za stary.

Testy Thorgala sprawiają mi dziką radochę. Przychodzę, zagram, powymądrzam się, rzucę radą to tu to tam, coś tam proszę, by zmienili, coś, by dodali, i wracam sobie do swoich obowiązków. Niech się młodzi rodzice…

Jestem hejterem. Ale nie takim ciołkiem, który atakuje innych ludzi w internecie. Ani jednym z tych anonimowych trolli, którzy starają się uprzykrzyć życie każdemu wrażliwemu człowiekowi na świecie. Ani jednym z tych pierdzielonych ćwoków, którzy dają kciuka w dół na każdym możliwym filmiku w sieci, na którym jest jakiś mały kociak. Nie, nie jestem jednym z tych idiotów.

Jestem trochę innym typem hejtera.

Nienawidzę Monopoly. Nienawidzę tej gry całym swoim sercem.

Każdą minutę swojego życia poświęcam na promowaniu współczesnych gier planszowych. Projektuje je. Pisze o nich. Spędzam prawie każdy weekend w innym mieście promując planszówki. W tym tygodniu spędziłem 2 dni w centrum handlowym w Gliwicach, gdzie prowadziłem event związany z grami planszowymi. Staraliśmy się pokazać gry planszowe zwykłym ludziom, którzy nie mieli styczności z współczesnymi grami planszowymi. Było ciężko, ale było warto. Ludzie mieli okazję poznać Tajemnicze Domostwo. Odkryli też, że gry planszowe mogą bawić!

Tak to właśnie wygląda.

Każdą minutę poświęcam promowaniu gier planszowych, a pomimo tego muszą się one zmierzyć z każdą jedna sprzedaną kopią Monopoly. Z tą przestarzałą grą, która uczy was, że rozgrywka w gry planszowe trwa 4 godziny. Z tą przestarzałą planszówką, która uczy was, że albo musicie udupić waszych przeciwników jakąś niesprawiedliwą transakcją albo on was uwali. Z tą przestarzałą gierką, która praktycznie jest jedynym wielkim problemem.

Monopoly sprzedaje się codziennie na całym świecie. A każda sprzedana kopia pokazuje ludziom, że gry planszowe są nudnym i żmudnym zajęciem, nie wymagają żadnej strategii, są pozbawione emocji i zabawy.

Kocham gry planszowe. Kocham je przez duże K. I właśnie ta miłość do gier planszowych napawa mnie nienawiścią do Monopoly. Nienawidzę jej z całego serca, właśnie dlatego że z całego serca kocham gry planszowe. A wiec skoro już wiecie jak wielkim miłośnikiem gier planszowych jestem, to możecie sobie wyobrazić jak oddanym hejterem muszę być…

Podpisano.

Hejter.

***

Tak, a wszystko to przez to że przeczytałem, iż Adrew Niccol rozpoczął pisanie scenariusza do filmu Monopoly movie. Ten facet jest odpowiedzialny za Truman Show, jeden z najlepszych filmów wszechczasów. I bierze się on za tą głupią grę planszową i tworzy film na jej temat. Monopoly znów będzie na topie. Znów sprzeda wiele kopii, w pełni sabotując tym sposobem moja prace.

#Nienawidze #monopoly #monopolymovie #DlaczegoAndrewDlaczego

tłumaczenie archiwalne z Board Games That Tell Stories.

Każdemu z Was się to pewnie kiedyś zdarzyło. Kupujecie grę, jesteście mega podekscytowani, zakochujecie się w niej i co… Dokładnie… Waszej ukochanej osobie ta gra się nie podoba. A więc możecie się z grą pożegnać, ta wspaniała gra utknie gdzieś na waszej półce i będzie zbierać kurz.

Znam ten temat. Nieraz mi się to przytrafiło, tak było z Władcą Pierścieni: Konfrontacją, to samo się stało z grą Dungeon Twister oraz Railways of the World. I jeszcze z kilkoma innymi planszówkami…

***

Ale hej od czego ma się synów prawda? Trochę to trwa. A więc zleciało 10 lat oczekiwania, ale w końcu ten dzień nadszedł. Zdjąłem pudełko Dungeon Twister’a z półki. I wierzcie mi – warstwa kurzu która się na nim zebrała była spora. Więc otwieram pudełko, aż mi ręce drżą. Czytam po raz kolejny instrukcję. Następnie tłumaczę grę mojemu synowi, i zaczynamy grać.

Nie cierpi jej. Powiedział że gra jest do kitu, i że nie ma zamiaru grać w nią więcej. Więc ze spokojem odkładam grę na jej miejsce na półce żeby mogła znów zacząć zbierać kurz.

***

Mam również córkę. Zapewne któregoś dnia pojawi się też jakiś wnuk. Tak, zdaję sobie sprawę, że trochę to potrwa żebym mógł z nim zagrać, ale jestem osobą cierpliwą. Poczekam. Ale ostrzegam, że jeśli ten 10 letni smark też mnie zawiedzie i nie będzie chciał ze mną grać w Dungeon Twistera… Dziadek będzie nieźle wkurzony.

Delikatnie mówiąc.

tłumaczenie z Board Games That Tell Stories: Matt