Ktoś zadał mi kiedyś pytanie czy jest jakikolwiek sens jeżdżenia na małe konwenty. Ignacy jeździsz na targi w Essen, na Gen Con, BGG con, do Lucci, bywasz na wszystkich wielkich konwentach, poznajesz tysiące graczy, podpisujesz pudełka i promujesz swoje gierki. Po jaką cholerę wciąż jeździsz na małe konwenty. Przecież to nie ma już sensu. Człowieku, skup się lepiej na tych większych konwentach.

Ten weekend spędziłem w Lublinie i pojawiłem się na Boardmanii. Najmniejszy konwent jaki pamiętam. Było niespełna 30 osób. Praktycznie można by było powiedzieć, że był to taki wieczorek z grami planszowymi. Totalny bezsens się tam wybierać, co nie?

Tak naprawdę, dla mnie ma to wcale nie jest bez sensu.

Wielkie konwenty są wielkie. Poznaję wielu graczy, wielu fanów, ale mam ledwo 2 albo 3 minuty żeby z nimi pogadać, to zawsze wymiana kilku zdań i to tyle, kolejni gracze podchodzą, chcą zadać mi jakieś pytanie albo zrobić sobie ze mną zdjęcie. To ciągły pośpiech, cały czas wszystko na pełnych obrotach, uściskanie rąk setkom ludzi każdego dnia.

Małe konwenty to całkiem odmienna historia. Mogę sobie posiedzieć z kilkoma osobami przez godzinę, wypić herbatę i pogadać o grach. Mogę zrobić jakaś prelekcje na temat swoich gier, poopowiadać jakieś żarty i historie w międzyczasie ponieważ nikt nigdzie się nie spieszy – mamy dwie godziny żeby się nacieszyć chwilą. Mogę spotkać i naprawdę poznać ludzi. I wzajemnie, wy też macie szanse spotkać się ze mną i mnie poznać.

Dlatego właśnie jeżdżę na małe konwenty tak często jak na duże konwenty. Wierzę że nasze hobby kręci się głównie wokół ludzi. Gry planszowe są doznaniem społecznym. Gry planszowe istnieją po to, żebyśmy mogli spędzić czas z ludźmi. Konwenty podczas których mogę posiedzieć spokojnie z 50cioma graczami są dobrym wyborem.

Moja rada dla was? Idźcie, poznawajcie ludzi!

tłumaczenie z Board games That Tell Stories: Matt

W miniony weekend odbyły się w Niemczech największe w Europie targi gier planszowych. O ile się nie pomyliłem w obliczeniach, polskę reprezentowało 29 gier planszowych wydanych przez kilkunastu wydawców, mniejszych i większych. I choć nie mam oczywiście wszystkich danych, choć wiem tyle co zasłyszałem tu i ówdzie, wydaje się, że targi były dla wszystkich, a przynajmniej dla większości nas mega sukcesem.

Tego, że w dwa dni wyprzedały się wszystkie przygotowane na sprzedaż egzemplarze Imperial Settlers można się było spodziewać, gra miała olbrzymi hype przed targami. Szóste miejsce w rankingu BGG buzz, mega fajne przyjęcie. Ale to, że to samo stało się z Dice Brewing z wydawnictwa Board & Dice – cały nakład gry wyprzedany w dwa dni?! To że każda kolejna gra – Galaxy of Trian z Krakowa, Assault on Doomrock z Łodzi, Race to Rhine z Opola, i każda inna spotykała się ze świetnym przyjęciem, to że wydawnictwo Granna dumnie prężyło muskuły w hali 2 tuż obok największych wydawców na świecie, to że G3 z Konina miało niewiele mniejsze stoisko niż słynne Queen Games w hali 1…

Ostatniego dnia targów rozmawiałem z Frankiem Kulkmannem, jednym z najbardziej wpływowych i najsłynniejszych niemieckich recenzentów – opowiadał z emocjami o właśnie zakończonej partii Black&White, polskiej gry wydanej przez Bomba Games.

W 2007 roku Portal debiutował na targach z Neuroshimą Hex i rozpoczynał podbój Europy i świata. Dziś Europa i świat szturmowane są przez całą armię. I całej tej armii udanego Essen serdecznie gratuluję!

Znacie tę historię – czterech graczy chce zagrać w Robinsona. Siadam z nimi, tłumaczę cel gry i z usmiechem wskazuję paluchem licznik tur – ‘Zginiecie tu, w siódmej turze.”

***

W zeszłym tygodniu byłem w miejscowości Coy w Hiszpanii z grupą wspaniałych ludzi pracujących w edukacji – byli tam nauczyciele, trenerzy, organizatorzy szkoleń. Uczyłem ich o nowoczesnych grach planszowych. Pewnego dnia czwórka z nich poprosiła mnie o możliwość zagrania w Robinsona. Zgodziłem się, opowiedziałem o celu gry, pokazałem paluchem siódmą turę…

Usiedli do gry. Przetrwali do ósmej tury. To była ciężka walka.

Kilka godzin później, wieczorem zapytali mnie, czy mogą zagrać rewanż. A zatem znowu usiedliśmy do Robinsona. Skończyliśmy o 1 w nocy. Zginęli w 10 rundzie. Podzękowałem za fajny wieczór i poszedłem spać.

Następnego ranka przyszli ponownie. “Siedzieliśmy jeszcze pół godziny w nocy nad planszą i analizowaliśmy co schrzaniliśmy. A dziś rano przed śniadaniem mieliśmy specjalne spotkanie i przygotowaliśmy plan na kolejna partię. Możemy jeszcze raz zagrać? Tym razem wygramy.”

Rozłożyłem grę i zagraliśmy trzeci raz.

W 11 rundzie wyglądali jak John McClane pod koniec Szklanej pułapki. Uwaleni we krwi od stóp do głów, na skraju wytrzymałości, ledwo się czołgali. Wyspa tego dnia była w paskudnym nastroju. Była już 11 tura, a stos rozgrzebany, daleki od gotowego. Przyglądałem się sytuacji na planszy i oceniałem ich możliwości i nim rozpoczęli fazę Akcji, powiedziałem: “O ile widzę… teoretycznie wciąż macie szansę. Będzie potrzeba cudu, ale w teorii wciąż możecie wygrać z tą cholerną wyspą…”

I wiecie co? Udało im się. Wygrali. Trzecia gra z rzędu i w końcu się udało. Merry akurat miała pod ręką smartfona z kamerą…

Byli piekielnie szczęśliwi i dumni.

I wierzcie, lub nie, ale ja byłem jeszcze bardziej szczęśliwy i dumny. Na moich oczach rozgrywała się niesamowita scena, pełna emocji, pasji, najszczerszej i najczystszej radości. Dla takich chwil projektuję gry. Byłem w raju. Dziękuję za to niesamowite uczucie!