Mógłbym dziś napisać o testowaniu Robinsona Crusoe (a w przypadku tego konkretnego zdjecia raczej o testowaniu Wyprawy HMS Beagle), ale mam znacznie lepszy pomysł. Przyjrzyjmy się temu, co kryje się na drugim i trzecim planie. Widzicie te gry na regale? Potraficie zgadnać ile z nich do dziś trzymam w kolekcji? 🙂

Bitwa Pięciu Armii – oparta na finale powieści Hobbit – rzuca hufce króla elfów, krasnoludów i ludzi znad Jeziora, przeciwko hordom wilków, goblinów i nietoperzy pod dowództwem Bolga, syna Azoga. To wielkie pudło inspirowane zasadami epickiej Wojny o Pierścień posiada ponad 100 figurek, dużą planszę, karty, żetony, kości, posiada absolutnie wszystko. To jest – do cholery! – Bitwa Pięciu Armii! Nigdy nie będę w stanie nauczyć się w nią grać.

Miałem tak z Zimną Wojną. Miałem tak z Wojną o Pierścień. Miałem tak z Clash of Culture. Miałem tak z masą gier, których reputacja i sława krzyczały: “Nawet nie próbuj, nie ogarniesz tego.” A potem przełamywałem się, siadałem do nich i okazywało się, że nie są takie straszne. Że ogarniam. Że mam z nimi kupę frajdy. 

Wyjechałem na tydzień! Kolejny wpis na blogu pojawi się 9 stycznia. Do zobaczenia!

Gram z moim kumplem z USA w grę Nevsky. Gramy sobie przez WhatsApp: on robi ruch siedząc sobie w Północnej Karolinie, nagrywa wiadomość i wysyła mi WhatsAppem. Ja aktualizuję planszę u siebie, robię ruch, nagrywam wiadomość i siup, WhatsApp do niego. On aktualizuje planszę u siebie… Nie jest to najszybszy sposób gry, jedna partia zajmuje nam średnio dwa miesiące, ale ja dzisiaj nie o tym. Ja dzisiaj o rzucaniu kośćmi. I o tym, że gracze są stuknięci.

W zeszłym tygodniu podczas rozgrywki doszło do bitwy pod miastem Koporye. Moje wojska podeszły pod zamek i doszło do starcia z oddziałami Rusi, które okupowały twierdzę (zdjęcie powyżej to ruiny Koporye!). Emocjonujący moment, żetony naszych wojsk lądują na specjalnej planszy bitwy, zaczynają się szarże, rzucanie kostkami, oto wreszcie jest, sól gier wojennych.