Grami wojennymi interesowałem się od zawsze. Grałem w nie niestety niewiele – poruszając się po przestworzach gier RPG, gier bitewnych i oczywiście nowoczesnych planszówek, na te gry wojenne nie starczało czasu. A nadto, nie miałem współgraczy. 

Kupowałem sobie więc taką jedną czy drugą grę raz na pół roku, uzupełniając kolekcję o takie klasyki jak Commands & Colors: Ancients, czy Manoeuvre. Zagrałem dwa razy w roku i jakoś tam sobie tłumaczyłem, że ma to sens, że współczynnik Rocznego Ogrania Tytułu wynosi mocne dwa, czyli warto.

Lipiec 2005 roku, początki branży gier w Polsce. Moi przyjeciele z wydawnictwa Galakta wydają na dopiero raczkującym polskim rynku grę Władca Pierścieni: Konfrontacja. Słowa nie oddadzą jak bardzo się jaram. Jaram się tak bardzo, że ja pierniczę. Jaram się tak bardzo, że jadę po egzemplarz do Krakowa. Przywożę do domu. Czytam instrukcję, rozkładam na stole. Płonę ogniem jak flota Stannisa. Tłumaczę reguły mojej żonie, gramy, Frodo wbiega do Mordoru, wygrywam, jest wspaniale. 

Tylko jedna istota na świecie potrafi sprowadzić człowieka na ziemię jednym słowem. Żona. Żona to potrafi. “Nudna,” mówi Merry. Chowam grę do pudełka. Odkładam na półkę. Stannis umiera. 

– Za co na koniec są punkty? – pyta po tym jak skończyłem tłumaczyć reguły.
– Nie wiem – odpowiadam. – Tego fragmentu nie czytałem.

Bluźnierstwo? Szaleństwo? Idiotyzm? Może tak. A może warta rozważenia zabawa? No bo zobaczcie sami. Ile to razy mówiliście, że to pierwsza gra, że gracie bez spiny, że na razie tylko poznajecie grę, że chill i cool, a potem jednak jest liczenie punktów, potem jednak Krzysiek ma 117, Wojtek 104, a ty masz 32. I niby chill, niby cool, ale to 32 pali, boli, niby pierwsza gra, niby dopiero się uczycie, ale wstydu się najadłeś. 

Jaka jest różnica pomiędzy designerem, a developerem? Taka mniej więcej jak pomiędzy ojcem, a dziadkiem. Taka jak między mamą, a babcią. Taka, że mama wstaje o 2 w nocy nakarmić dzieciaka, a babcia widzi dzieciaka w niedzielę po obiadku, pogaworzy sobie a ti ti ti, słodziaku i dumna z wnuka, że nie da się bardziej! Ojciec trzęsie maluchem na rękach drugą godzinę, bo dzieciak ma kolkę i wyje tak, że słychać go na całym osiedlu, a dziadek, to sobie wpadnie na święta, opowie fajną historyjkę, da prezent, kilka porad i zwinie się z powrotem do domu. On przez to przechodził, niech się teraz młodzi rodzice męczą, on już na to za stary.

Testy Thorgala sprawiają mi dziką radochę. Przychodzę, zagram, powymądrzam się, rzucę radą to tu to tam, coś tam proszę, by zmienili, coś, by dodali, i wracam sobie do swoich obowiązków. Niech się młodzi rodzice…