To się nie miało prawa udać. Byłem co prawda zaciekawiony, zaintrygowany, naprawdę chciałem, żeby było wspaniale, ale projekt był skazany na niepowodzenie. 

Już na wstępie oznamiłem: “Po 45 minutach przestaję słuchać reguł, ja mam swoje limity przyswajania informacji i 45 minut wyznacza ten limit!”

Oczywiście nie zmieścił się w tych 45 minutach, tłumaczył przez kolejny kwadrans, ale ja już nie słuchałem. Jestem osobą słowną – jak mówię, że więcej nie przyswoję, to nie przyswoję. Reguły lądowania wojsk lądowych za pomocą amfibii miałem więc poznać na żywo, gdy latem 1940 roku niemieckie oddziały wylądowały mi na brzegach Plymouth.

Przemek, który tłumaczył nam reguły chciał nam ułatwić rozgrywkę, przygotował trzy kartki formatu A3 z tabelami opisującymi reguły i działania pomniejszych sił konfliktu, Jugosławii, Belgii, Grecji i tuzina innych krajów. Pomoc gracza formatu trzech kartek A3. Jednym pomaga grać. Innym pomaga zejść na zawał jeszcze przed rozpoczęciem gry.

To się dzieje. Dzieje się teraz, na naszych oczach i nie mam już żadnych wątpliwości. Przestrzeliłem kilka razy, wcześniej wieszczyłem już zmiany, ba, starałem się aktywnie je zrealizować, ale szło opornie, ciężko, bez sukcesów, myliłem się. Do siedemnastu razy sztuka. Teraz naprawdę bierzemy te cholerne instrukcje do gier i wywalamy do kosza.

Jest czwartek, 29 lipca 2015 roku. Późny wieczór, siedzimy w czwórkę w pokoju hotelowym Hiltona w Indianapolis. Ja, Multi, Chevee oraz Jeff. Kilka godzin temu zakończył się pierwszy dzień Gen conu. Jesteśmy tam z premierą gry Rattle, Battle, Grab the Loot. Gra przyjęła się dobrze. Z pierwszej palety zawierającej 240 sztu zostało nam kilkanaście pudełek. 

– Ogłaszamy sold outa? – pytam.

Wszyscy na konwencie widzieli jak ze stosu gier przez cały dzień znikają pudełka, aż pod koniec dniówki zostało dosłownie te kilka ostatnich sztuk. Wrzucę na Twittera krótki wpis, że Rattle, Battle, Grab the Loot wyprzedało się pierwszego dnia Gen conu. Mamy success story, mamy zainteresowanie dystrybutorów tytułem, mamy fanów wściekłych, że przegapili tytuł, który najwyraźniej jest hot, prasa i media to podchwycą i będziemy w każdym raporcie z Gen conu, że jedną z gier, jakie cieszyły sie gigantycznym zainteresowanie była nasza planszówka o piratach. Oczywiście przez kolejne trzy dni imprezy będziemy umierali z nudów na stoisku, ale wrócimy do firmy na białym koniu, zwyciężcy, a po branży poniesie się wieść, że Rattle, Battle, Grab the Loot był jednym z tych tytułów, na które warto zwrócić uwagę.

Ci goście za diabła nie mogli się dogadać, a to dziwne, bo sprawa była prosta, w zasadzie zero pola do rozbieżności – jeden z nich kupił Frostpunka, zagrali i zamiast ocenić grę na BGG i walnąć jej szczerą od serca ocenę i dać światu jasny przekaz, czy gra jest dobra, czy do bani, zaczęli się kłócić. Absurd.

Steve: Przede wszystkim gra wygląda O-BŁĘD-NIE. Tak zwany table presence jest tu na najwyższym poziomie, duże świetnie zilustrowane karty, wielkie kafle terenu, masa dużych, dwuwarstwowych plansz i oczywiście wieża – gigantyczny model generatora, do którego będziemy wrzucali kostki węgla i sprawdzali, czy generator się przepalił. Patrzysz na stół z rozłożonym Frostpunkiem i jesteś rozłożony na łopaty. To jest genialne.