To się dzieje. Dzieje się teraz, na naszych oczach i nie mam już żadnych wątpliwości. Przestrzeliłem kilka razy, wcześniej wieszczyłem już zmiany, ba, starałem się aktywnie je zrealizować, ale szło opornie, ciężko, bez sukcesów, myliłem się. Do siedemnastu razy sztuka. Teraz naprawdę bierzemy te cholerne instrukcje do gier i wywalamy do kosza.

Jest czwartek, 29 lipca 2015 roku. Późny wieczór, siedzimy w czwórkę w pokoju hotelowym Hiltona w Indianapolis. Ja, Multi, Chevee oraz Jeff. Kilka godzin temu zakończył się pierwszy dzień Gen conu. Jesteśmy tam z premierą gry Rattle, Battle, Grab the Loot. Gra przyjęła się dobrze. Z pierwszej palety zawierającej 240 sztu zostało nam kilkanaście pudełek. 

– Ogłaszamy sold outa? – pytam.

Wszyscy na konwencie widzieli jak ze stosu gier przez cały dzień znikają pudełka, aż pod koniec dniówki zostało dosłownie te kilka ostatnich sztuk. Wrzucę na Twittera krótki wpis, że Rattle, Battle, Grab the Loot wyprzedało się pierwszego dnia Gen conu. Mamy success story, mamy zainteresowanie dystrybutorów tytułem, mamy fanów wściekłych, że przegapili tytuł, który najwyraźniej jest hot, prasa i media to podchwycą i będziemy w każdym raporcie z Gen conu, że jedną z gier, jakie cieszyły sie gigantycznym zainteresowanie była nasza planszówka o piratach. Oczywiście przez kolejne trzy dni imprezy będziemy umierali z nudów na stoisku, ale wrócimy do firmy na białym koniu, zwyciężcy, a po branży poniesie się wieść, że Rattle, Battle, Grab the Loot był jednym z tych tytułów, na które warto zwrócić uwagę.

Ci goście za diabła nie mogli się dogadać, a to dziwne, bo sprawa była prosta, w zasadzie zero pola do rozbieżności – jeden z nich kupił Frostpunka, zagrali i zamiast ocenić grę na BGG i walnąć jej szczerą od serca ocenę i dać światu jasny przekaz, czy gra jest dobra, czy do bani, zaczęli się kłócić. Absurd.

Steve: Przede wszystkim gra wygląda O-BŁĘD-NIE. Tak zwany table presence jest tu na najwyższym poziomie, duże świetnie zilustrowane karty, wielkie kafle terenu, masa dużych, dwuwarstwowych plansz i oczywiście wieża – gigantyczny model generatora, do którego będziemy wrzucali kostki węgla i sprawdzali, czy generator się przepalił. Patrzysz na stół z rozłożonym Frostpunkiem i jesteś rozłożony na łopaty. To jest genialne.

Jaka jest różnica pomiędzy designerem, a developerem? Taka mniej więcej jak pomiędzy ojcem, a dziadkiem. Taka jak między mamą, a babcią. Taka, że mama wstaje o 2 w nocy nakarmić dzieciaka, a babcia widzi dzieciaka w niedzielę po obiadku, pogaworzy sobie a ti ti ti, słodziaku i dumna z wnuka, że nie da się bardziej! Ojciec trzęsie maluchem na rękach drugą godzinę, bo dzieciak ma kolkę i wyje tak, że słychać go na całym osiedlu, a dziadek, to sobie wpadnie na święta, opowie fajną historyjkę, da prezent, kilka porad i zwinie się z powrotem do domu. On przez to przechodził, niech się teraz młodzi rodzice męczą, on już na to za stary.

Testy Thorgala sprawiają mi dziką radochę. Przychodzę, zagram, powymądrzam się, rzucę radą to tu to tam, coś tam proszę, by zmienili, coś, by dodali, i wracam sobie do swoich obowiązków. Niech się młodzi rodzice…