Premiera Osadników na Gen Conie poszła lepiej niż się spodziewałem. Znacznie, znacznie lepiej. Już przed targami zainteresowanie było ogromne, ilość egzemplarzy zamówionych w przedsprzedaży była imponująca, ilość osób wrzucających grę na wishlisty oszałamiająca. Większość podcastów i blogerów wspominało o grze i polecała jako gorącą premierę.

A później nadeszły targi. Jeszcze przed rozpoczęciem imprezy spotykałem się z graczami, miałem zorganizowane kilka zamkniętych pokazów. Wszyscy klepali mnie po plecach i powtarzali jak mantrę: 'You gonna be sold out before Friday. Everybody’s talking about this game and it is freakin’ awesome.’

Psinco im wierzyłem. Byłem przerażony – oczyma wyobraźni widziałem tą klapę, siedzącego na stoisku Portalu trzewika w otoczeniu gier, których nikt nie chce. Widziałem te tłumy graczy kupujące King of New York, Dead of Winter, Doomtown i wszystkie te mega hity. I siebie, gościa, który miał być czarnym koniem targów, lecz zawiódł. Jak Belgia jak na Mistrzostwach Świata…

W czwartek rano żołądek miałem ściśnięty jak postronek. Niech to się już zacznie, niech się już zacznie…

Zaczęło się. Zapewne wszyscy słyszeliście o tych słynnych 26 minutach. Szaleństwo. Fala graczy wpadła i wykupiła wszystko co mieliśmy. Nakład gry nie wystarczył nawet na pół godziny czterodniowych targów. 26 minut stało się symbolem debiutu Portal Games na Gen Conie.

W 24 godziny po Gen Conie, w jeden dzień, w poniedziałek sprzedał się cały nakład gry, jaki mieliśmy w magazynach w USA, nakład, który miał dotrwać tam do późnej jesieni. Wystarczył na jeden dzień.

Wysokie oceny, szaleństwo na Twitterze, fajne recenzje. Masa gratulacji przesyłanych mailem, geek mailem, twitterem… Moja wyobraźnia nie jest na tyle dobra, bym zdołał wyobrazić sobie lepszą premierę. Wszystko, absolutnie wszystko potoczyło się znacznie lepiej niż oczekiwałem i lepiej niż mógłbym to sobie wyśnić.

To było wspaniałe kilka tygodni od premiery gry na Gen Conie.

***

Dziś gra trafiła do polskich sklepów. Jutro trafi w ręce polskich graczy.

Czas się obudzić. Czas na kubeł zimnej wody…

Niniejszy artykuł został napisany dla serwisu Git Games na 20 lecie magazynu Magia i Miecz.

Jak to jest dostać w kopercie z jakąś inną przesyłką pół kartki odbitej na ksero, z informacją, że jak człowiek wpłaci tam dużo pieniędzy, to otrzyma prenumeratę pisma, którego nie widział na oczy i o którym jedyne co wie, to tyle, że jest ono o grach fabularnych?

Pismo, które nazywa się Magia i Miecz i dla gówniarza wychowanego na serialu Robin Hood i książkach Tolkiena i Howarda obiecuje wszystko co najwspanialsze w życiu. Mimo że ten gówniarz tak naprawdę nie ma bladego pojęcia co to są gry fabularne…

Jak to jest nie móc sprawdzić w EMPIKU co to za pismo, bo pismo nie istnieje, a i salonów EMPIK jeszcze w tych czasach nie ma. Nie móc przeczytać opinii w sieci, bo nikt pisma w rękach jeszcze nie miał. No i nie ma przecież sieci… Jest rok 1993.

Pieniądze na konto wpłacisz więc w ciemno. Idziesz na pocztę, wypełniasz żmudnie kwity, a potem czekasz. Miesiąc. Drugi. Trzeci. Wpłaciłeś, to czekaj. Takie czasy. Nie ma forów, na których mógłbyś wylać żal. Nie ma działów marketingu dbających o klienta. Jest szarobura Polska wyczołgująca się z oków komuny i kilkuset gówniarzy rozsianych po kraju i czekających na kopertę z pismem, które nie istnieje.

Pierwsze trzy numery pisma przychodziły w obłędnie nieregularnych odstępach, każdy jeden grubszy, każdy jeden pochłonięty od deski do deski, każdy jeden niosący informacje, z których nie rozumiałem ani akapitu.

Nie wiedziałem co to są gry fabularne. Nie wiedziałem jak się w nie gra, kto to Mistrz Gry i jak wygląda k10. A jednak czytałem, od deski do deski i starałem się odkryć tajemnicę. Czytałem opisy gier, scenariusze, reguły, i obcowałem z czymś magicznym, tajemniczym, wspaniałym. Artykuł opisujący świat Warhammera w #3 numerze Magii i Miecza był materiałem, który czytałem w kółko, kilkanaście razy zafascynowany tym, co opisywał Artur Marciniak.

Czy dziś, w czasach sieci, Facebooka, Twittera, czy dziś może się zdarzyć coś takiego? Czy moje dzieci będą mogły żyć przygodą, jaką ja i moi rówieśnicy przeżywaliśmy w latach 90-tych? Czy będą czekali na kopertę, która dotrze w kwietniu, a może w lipcu, może na początku miesiąca, a może pod koniec przyszłego? Czy moje dzieci będą mogły dostać w swoje ręce coś nieznanego, tajemniczego, coś czego nie da się wygooglać?

Wydaje się, że nie, że początek lat 90tych, powstanie wydawnictwa MAG, które wpierw przekazało nam pismo o grach, z którego nic nie rozumiałem, a potem zaczęło sprowadzać badziewne figurki, które zbierałem, choć nie wiedziałem do czego mi one, a potem wydało Warhammera, Zew Cthulhu i zmieniło moje życie to czasy unikalne, ostatnie chwile w historii ludzkości, kiedy człowiek mógł obcować z tajemnicą, badać ją i odkrywać.

Jackowi Rodkowi i całemu zespołowi MAG dziękuję za te burobrązowe koperty przysyłane do mnie raz na jakiś czas i porywające w niepoznane…

W zeszłym tygodniu omawiałem problem powtarzalności w Osadnikach. Pokazałem jak konstruowałem frakcje, by były unikalne oraz by granie nimi było mniej lub bardziej przewidywalne. Pokazywałem jak starałem się sprawić, by – na przykład – grając Barbarzyńcami mieć pewność, że będzie się paliło, gwałciło i rabowało. Określiłem to jako powtarzalność, zdolność talii frakcji to zapewnienia graczowi oczekiwanej, określonej formy zabawy.

Innymi słowy wystukałem cały artykuł na temat tego, że Osadnicy to cholernie nudna gra – wybierasz frakcję i za każdym razem rozgrywka jest taka sama. Zagrałeś raz, to tak jakbyś zagrał sto razy. Powtarzalność, psia krew.

Niezły ze mnie sprzedawca kitu, co? No dobra, dziś będę to musiał wszystko odszczekać…

No dobra, żarty żartami, ale sprawa jest poważna. Z jednej strony gracz oczekuje od frakcji by była charakterystyczna i przewidywalna, z drugiej chce regrywalności i tego, by gra go zaskakiwała różnymi układami kart. Łączenie wody z ogniem, co?

Z pomocą przychodzi trzecia kategoria kart. Pamiętacie? Wspominałem o nich – dziewięć kart, które nazwałem Wywrotkami. One robią coś niesamowitego…

Barbarzyńcy mogą zbudować Targowisko i zamieniać tam dowolne surowce na Punkty Zwycięstwa. Nagle zamieniają się w pokojową bandę handlarzy. A może wystawią Bandziorów i będą kradli Umowy innego gracza? A może zdecydują się na Świątynię? Cholernie droga karta, ale jeśli się na to zdecydują, uda im się ugrać aż 6 PZ…

Egipcjanie mogą wystawić Pustynię i będą mogli wyrzucać przeciwnikowi karty z ręki. A może zbudują Budowniczego rydwanów i zamienią się z tajemniczych Egipcjan w krwiożerczych Egipcjan? A może trafi im się Oaza i będą mogli kraść Pracowników innych graczy?

Gdy Japończykom trafi się Kasyno nagle stają się super bogaci, a kiedy trafi im się Negocjator, to okazuje się, że ich Umowy szybciutko zmieniają się w nowe Lokacje.

Rzymianom może podejść karta Baraków i nagle okazuje się, że mają multum Pracowników. A moze im podejść Kolos i okazuje się, że przemielają 3 kamienia w 4 Punkty Zwycięstwa. Szaleństwo.

Każda z kart wywrotek jest bardzo silna. Każda ma wielki wpływ na przebieg partii. Każda sprawia, że rozgrywka toczy się w innym kiernku. Rzymianie z Barakami to coś zupełnie innego niż Rzymianie bez Baraków. Dzięki tym 9 kartom otrzymujemy olbrzymi zastrzyk regrywalności, dzięki nim rozgrywka skreca zawsze o 90 stopni w nowym kierunku. Z tych 9 kart trafi ci się na rękę 2 czy 3, wystawisz jedną czy dwie i rozgrywka będzie inna od tej, którą miałeś ostatnio. Kupa zabawy. Obiecuję!