Przez trzydzieści lat wraz z innymi Mistrzami Gry narzekałem na graczy. Przy każdym spotkaniu, przy każdej możliwości, na każdym konwencie czy zlocie, od słowa do słowa przechodziliśmy szybciutko w tryb jęczenia i rozpaczania jacy to gracze są okropni i niewdzięczni. Że my się staramy, flaki wypruwamy, że my dla nich wszystko, że my im nieba przychylimy, że my dbamy dla nich o każdy detal sesji, a oni przyjdą na gotowe, nażrą się czipsów, zbiorą PD i pójdą do domu, bez „dziękuję”, bez „jesteś genialny”, bez nawet sprzątnięcia po sobie tego właśnie przysłowiowego opakowania po czipsach. 

No bo przecież przygotowanie sesji to jest kilkadziesiąt godzin pracy. To jest full time job, to jest masakra. I nawet nie ma dziękuję.

W grach, które projektuję, gracze mają dziesiątki decyzji. W słynnym 51. Stanie każdą jedną kartę można zagrać na trzy sposoby. W Robinsonie każdą jedną akcję możesz wykonać na dwa sposoby – na pewniaka lub z ryzykiem. Nawet w moim story-driven Detektywie nawciskałem tyle wyborów, ile się dało – kart w talii jest 36, a gracze przeczytają tylko 18 z nich. Które? To już ich wybór.

Lubię wybory w grach. Lubię podejmowanie decyzji i, co najważniejsze, najbardziej na świecie lubię ten moment po zakończeniu gry, kiedy spoglądam na swój wynik i mówię sobie: „W tym momencie podjąłem złą decyzję. Gdybym zagrał ponownie, zagrałbym inaczej.”

W tym tygodniu zagrałem w grę, w której nie podjąłem niemal żadnej decyzji.

Grami wojennymi interesowałem się od zawsze. Grałem w nie niestety niewiele – poruszając się po przestworzach gier RPG, gier bitewnych i oczywiście nowoczesnych planszówek, na te gry wojenne nie starczało czasu. A nadto, nie miałem współgraczy. 

Kupowałem sobie więc taką jedną czy drugą grę raz na pół roku, uzupełniając kolekcję o takie klasyki jak Commands & Colors: Ancients, czy Manoeuvre. Zagrałem dwa razy w roku i jakoś tam sobie tłumaczyłem, że ma to sens, że współczynnik Rocznego Ogrania Tytułu wynosi mocne dwa, czyli warto.

Huk wystrzału przeciął ciszę, kryjący się w zasadzce przeciwnicy oddali salwę i z krzykiem rzucili się w naszą stronę. Ruszyli z ukrytych w cieniu gęstwiny pozycji, minęła chwila nim ich dostrzegliśmy, nim sami mogliśmy sięgnąć po broń i ruszyć im na spotkanie…

Nie był to wcale najlepszy scenariusz jaki w życiu grałem. Ot, fajna przygoda fantasy. Marcin, który był naszym MG ani nie wszedł na jakieś wyżyny swojego talentu, ani nie zrobił nic szczególnego. Wręcz przeciwnie, jak przez mgłę pamiętam, że prowadził paląc papierosa za papierosem, co nijak do klimatu fantasy nie pasowało. 

A jednak pamiętam urywki tej sesji do dziś, mimo iż minęło 20 lat. Pamiętam, bo było ognisko, przy którym graliśmy. Pamiętam, bo po zmroku drzewa w sadzie obok którego się rozłożyliśmy nabrały groźnych kształtów i wraz z zachodem słońca zmieniły się w tajemniczą puszczę. Pamiętam, bo trzask ognia, bo iskry buchające w niebo gdyśmy dorzucali drew do ognia, bo jakieś odległe ujadania psów w pobliskiej wsi – wszystko to przeniosło nas w świat sesji jak za dotknięciem magicznej różdżki. Była to jedna z najlepszych sesji RPG jakie zagrałem w życiu. Bo ognisko, bo sad, bo zachód słońca.