Patrzę na wytyczne dotyczące pierwszego scenariusza. Makieta ma reprezentować osadę –  potrzeba sześciu chat i jakiś zagród, czy sadu. Do tego potrzeba 6 modeli Gigantycznych Szczurów oraz minium 8 modeli Zombie. No dobra, myślę. Bawię się grami figurkowymi od 1994. To da się zrobić. 

Figurki Zombich podkradam z egzamplarza Zombicide i szybko je maluję – jedna sobota i mam komplet. Do tego dorzucam modele Szczurów – znajduję je w jakimś dodatku do Zombicide. Nie, nie miałem go, ale polazłem na magazyn w Firmie i wyszperałem sobie co nieco. Fajnie jest być szefem w firmie robiącej gry. Szczury pomalowałem w godzinkę i po jednej sumiennie przepracowanej sobocie byłem gotowy z modelami przeciwników.

Z makietą było nieco więcej zachodu. W niedzielę zbudowałem i pomalowałem dwie chaty. Wyszły znacznie gorzej niż zakładałem, więc trzeciej już nie robiłem, bo wstyd. Kupiłem gotowy plik STL i w poniedziałek wydrukowałem na drukarce 3d kolejne dwie, piękne jakby żywcem wyciągnięte z Władcy Pierścieni. W kolejny weekend je pomalowałem, a w kolejny weekend zabrałem się z kolei za malowanie mojej dużyny rangerów. Już wcześniej kupiłem modele, więc teraz wystarczyło je pomalować. One zasługiwały na coś więcej niż speed painting, to w końcu Aragorn, Gimli, i Eeowina, więc trzeba się było przyłożyć. 7 modeli, dwa weekendy pracy, wyszli zajebiście.

Miesiąc zleciał, ale wreszcie byłem gotowy. Po czterech weekendach intensywnych przygotowań, klejenia, budowania, malowania mogłem w końcu zagrać. Wyciągnąłem podręcznik, rozłożyłem scenariusz, wziąłem kości w łapy i rozpocząłem epicką obronę osady. 

Po 45 minutach wygrałem. Podliczyłem Punkty Doświadczenia i przewróciłem stronę na kolejny scenariusz. Tym razem potrzebuję 8 Gigantycznych Pająków oraz 6 kokonów, z których będą one wypełzały. Makieta reprezentuje puszczę, więc potrzebuję jeszcze z jakieś 20 drzewek…

***

Rangers of Shadow Deep jest fabularną grą bitewną. Każda bitwa to osobny scenariusz, to nowa makieta, to inni przeciwnicy, to inna część fabularnej opowieści o Shadow Deep. Każda bitwa to kilka weekendów przygotowań nowych elementów makiety i nowych przeciwników. Każda bitwa to potem jakaś godzinka rozgrywki. 

To jest kompletny absurd. To ile musisz spędzić czasu na przygotowaniach, by potem przez 45 minut porzucać kostkami, to jest absurd. I powiem wam w sekrecie, uwielbiam to!

***

Kiedy jesteś w klubie z grami, kiedy regały  uginają się od makiet, które przez lata zbudowaliście, a członkowie klubu mają w kolekcji hordy szkieletów, zombich, pająków, szczurów i czego tam jeszcze potrzebujesz, Rangers of Shadow Deep jest ot, kolejnym bitewniakiem. Otwierasz scenariusz, bierzesz z półki makiety, pożyczasz od kumpli modele i bronisz Shadow Deep przed Ciemnością. 

Inaczej jest kiedy siedzisz w tym hobby sam, kiedy masz na głowie całą tą rozległą listę przygotowań, kiedy sam budujesz makiety i wyszukujesz modeli przeciwników, kiedy potrzebujesz tygodni pracy by choć raz zagrać. O tak, wtedy Rangers of Shadow Deep odkrywa przed tobą swoją tajemnicę. Cóż to za tajemnica?

Rangers of Shadow Deep to nieprawdopodobnie prosty bitewniak, to gra o regułach spisanych ołówkiem na złożonej w pół kartce A4, ot rzuć k20 i zobacz, czy rzuciłeś wyżej niż atakujący cię Zombie. Prosty bitewniak? Nie. Rangers to w ogóle nie jest bitewniak, to gra, która nie jest o rozgrywaniu bitew i rzucaniu kośćmi. Rangers of the Shadow Deep jest o naszym hobby i miłości do tego hobby. Jest o przygotowaniach do gry. Jest o budowaniu makiet. Jest o wyszukiwaniu i malowaniu odpowiednich modeli potworów, jest o nadawaniu imion naszej drużynie Rangerów, o przydzielaniu im umiejętności, które pewnie nigdy w grze i tak się nie przydadzą. Rangers of Shadow Deep jest o grą o tych tygodniach przygotowań właśnie i jaraniu się nadchodzącą rozgrywką. 

A sama rozgrywka? Na szczęście nie odrywa aż tak bardzo od głównej zabawy, ot rzucisz kilka razy k20, pokonasz Zombich i po godzinie znowu będziesz mógł zająć się tym co najlepsze – przygotowaniami. Wpierw Punkty Doświadczenia dla Rangerów, potem nowa makieta, potem nowe modele przeciwników.

Przed tobą kolejne weekendy zabawy…

Jego wojska wkraczają do mojego miasta. Jednym sprawnym ruchem odcina mnie od zasobów i szans rekrutacji. Jestem skończony. Kolejne półtora godziny będę umierał z nudów próbując jakoś zebrać wojska, ale wiem, że swoją szansę na zwycięstwo właśnie przegrałem.

– Mogłeś wyjść mu na spotkanie, wysłać patrol i zatrzymać jego marsz prowincję wcześniej. Nie wlazłby ci do miasta. – mówi Michał.
– Można tak? Można go zatrzymać w jego turze? – pytam zdziwiony.
– No tak, przed każdym ruchem wojsk przeciwnik ma prawo wyprowadzić atak kontrujący i zaatakować maszerującą kolumnę.
– Nie wiedziałem. – odpowiadam tak samo wściekły, jak i zażenowany.

Wściekły, bo przegrałem tą rozgrywkę, bo oddałem moją stolicę tylko dlatego, że nie znałem jednej reguły. Mogłem go zatrzymać w drodze do miasta, potem wzmocnić miasto, doprowadzić resztę wojsk – cały ten kocioł wyglądałby kompletnie inaczej i wciąż byłbym w grze o zwycięstwo.

Zażenowany, bo kogo to wina? No moja, to ja nie byłem skupiony na wysłuchaniu reguł, to ja zapomniałem o tej zasadzie, to ja jestem tym matołem, który przegrywa nie dlatego, że podjął złe decyzje taktyczne, ale dlatego, że jest cymbałem, który nie zna zasad gry.

***

Nic mnie tak nie wkurza w grach, jak taka sytuacja. Sytuacja, gdy cymbał taki jak ja odbiera satysfakcję ze zwycięstwa przeciwnikowi, gdy popełnia tak elementarny błąd, że zwycięstwo traci swój posmak, cała rozgrywka z “Naprawdę świetnie zagrałeś, gratulacje!”, zamienia się w “Gdybym wiedział o tej regule to byś nie wygrał.”

A przy stole siedzi jeszcze dwóch chłopa i rozczarowani spoglądają na mnie, patrzą jak zawaliłem całą rozgrywkę, jak dałem wiatr w żagle przeciwnikowi, sprawiłem, że przejął z łatwością moją stolicę i teraz z okrutnym uśmiechem odwraca się w ich stronę. Zachwiałem balansem całej zabawy. Spieprzyłem rozgrywkę całej czwórce.

Ja, cymbał, który siada do gry bez znajomości wszystkich reguł. Cymbał, który swoją ignorancją nie zepsuł zabawy sobie, ale zepsuł ją wszystkim przy stole.

Także dziś apel – nie bądź cymbałem. Zagryź zęby, zaciśnij pięści i gdy ktoś tłumaczy reguły gry, słuchaj.

Przez trzydzieści lat wraz z innymi Mistrzami Gry narzekałem na graczy. Przy każdym spotkaniu, przy każdej możliwości, na każdym konwencie czy zlocie, od słowa do słowa przechodziliśmy szybciutko w tryb jęczenia i rozpaczania jacy to gracze są okropni i niewdzięczni. Że my się staramy, flaki wypruwamy, że my dla nich wszystko, że my im nieba przychylimy, że my dbamy dla nich o każdy detal sesji, a oni przyjdą na gotowe, nażrą się czipsów, zbiorą PD i pójdą do domu, bez „dziękuję”, bez „jesteś genialny”, bez nawet sprzątnięcia po sobie tego właśnie przysłowiowego opakowania po czipsach. 

No bo przecież przygotowanie sesji to jest kilkadziesiąt godzin pracy. To jest full time job, to jest masakra. I nawet nie ma dziękuję.

W grach, które projektuję, gracze mają dziesiątki decyzji. W słynnym 51. Stanie każdą jedną kartę można zagrać na trzy sposoby. W Robinsonie każdą jedną akcję możesz wykonać na dwa sposoby – na pewniaka lub z ryzykiem. Nawet w moim story-driven Detektywie nawciskałem tyle wyborów, ile się dało – kart w talii jest 36, a gracze przeczytają tylko 18 z nich. Które? To już ich wybór.

Lubię wybory w grach. Lubię podejmowanie decyzji i, co najważniejsze, najbardziej na świecie lubię ten moment po zakończeniu gry, kiedy spoglądam na swój wynik i mówię sobie: „W tym momencie podjąłem złą decyzję. Gdybym zagrał ponownie, zagrałbym inaczej.”

W tym tygodniu zagrałem w grę, w której nie podjąłem niemal żadnej decyzji.