W wakacje odbył się konkurs na najlepszą armię fanowską do Neuroshimy Hex, potem we wrześniu zażarta debata w Firmie, która z armii jest najciekawsza i powinna zostać wydana na 20 lecie Neuroshimy Hex. Kilka tygodni później w grze było wpierw najlepszych 5 armii, potem 3, potem 2 armie, aż w końcu wybraliśmy tą najlepszą – projekt Wiremen Piotra Lubeckiego. Listopad to intensywne testy, grudzień intensywne testy, styczeń intensywne testy, a w lutym  zespół… dalej intensywnie balansował nową armię. I żebyśmy mieli jasność, przez zespół mam na myśli grupę dedykowanych testerów Neuroshimy Hex, w której wielu to zwycięzcy turniejów i byli Mistrzowie Polski, których przez lata kaptowaliśmy do zespołu developerskiego.

Balansowanie nowej armii do Neuroshimy Hex to stawanie na rzęsach, to rozegranie kilkuset partii balansujących przeciwko każdej z obecnych na rynku ponad 20 armii, to dokonywanie wręcz niemożliwego podczas miesięcy ciężkiej pracy i tworzenia kolejnych wersji i wariantów jednostek.

Tytuł felietonu to Hańba. Dlaczego?

No więc będę narzekał. Zaparz sobie kawy, rozsiądź się wygodnie i możemy zaczynać. Otóż życie wydawcy gier planszowych jest niesprawiedliwe. Taki wydawca komiksów, taki wydawca książek, taki jeden z drugim YouTuber – oni mają łatwiej. W czym mają łatwiej? No w okładkach. Chodzi mi oczywiście o okładki.

Oficjalnie mój zawód to wydawca gier planszowych, ale ci z was, którzy znają mnie lepiej wiedzą, że ostatnią dekadę spędziłem głównie na stanowisku szefa działu marketingu. W tym dziale marketingu, który zawsze kręcił się wokół testu A/B, wokół badania reakcji, wokół próby. Wokół użyjmy tych trzech reklam i sprawdźmy, która się lepiej klika. Wokół wrzućmy na YouTube ten film, a po dwóch dniach podmieńmy miniaturkę i zobaczmy czy zmieniła się klikalność. Wokół wyślijmy ten newsletter z dwoma różnymi tytułami i sprawdźmy który ma większy Open rate. 

Za dzieciaka było inaczej. Po prostu się grało. Taki dzieciak jest jak kot, on nie rozumie koncepcji czasu, taki dzieciak żyje dniem codziennym w błogim przeświadczeniu, że tak będzie zawsze. Graliśmy więc w RPG dwa razy w tygodniu, po lekcjach, tak jak grają dzieciaki – niekończąca się kampania, bez początku, bez końca, bez story arc, ot, po prostu gramy.

Człowiek trafia potem na studia, wydaje mu sie, że dorośleje, że mądrzeje, ma dziewczynę, może pić piwo, ale tak naprawdę dalej jak ten kot, bez poczucia czasu, bez świadomości, że to się zaraz skończy, że to cotygodniowe granie z kumplami, że ta zabawa bez planu, bez początku, bez końca, że w końcu będzie koniec. Przyjdzie życie, przyjdą praca, dzieci, że w końcu naprawdę wydoroślejesz i tak naprawdę wtedy dopiero zrozumiesz pojęcie czasu.