Droga do domu zajmuje mi, zależnie od korków, od 20 do 15 minut. Przez ponad połowę tej trasy narzekaliśmy na War of the Ring: the card game. Właśnie skończyliśmy rozgrywkę i wylewaliśmy swoje żale. Ja narzekam, że mega losowa. Marek potwierdza, że karty bardzo sytuacyjne, w określonych układach bardzo potężne, a w innych zupełnie nieprzydatne. Ja jęczę, że skalowanie gry jest mega dziwne, warianty na 2, 3 i 4 graczy różnią się masą drobnych reguł. Marek tymczasem ma czelność i już po pierwszej rozgrywce narzeka na balans, że rozjechany, że na trzech graczy Drużyna Pierścienia sprawia wrażenie znacznie potężniejszej. 

Włączałem się właśnie do ruchu na Rybnickiej, gdy Marek stwierdza, że z chęcią zagrałby ponownie. Ja też nie mogę się doczekać rewanżu, odpowiadam.

No więc jest ten gość na grupie gier wojennych, którzy pisze posta, że grał już w Nevskiego trzy partie, wszystkie były nudne, żmudne i zajebiście mu się ta gra nie podoba. Nevsky jest jedną z moich ulubionych gier wojennych, więc uśmiecham się do siebie i powtarzam w myślach jak mantrę: “De gustibus. Każdy z nas ma inny gust. Świat piękny jest różnorodnością.” Zadziwiam się trochę, że się chłopu chciało grać trzy razy w czterogodzinną grę, która mu się nie podoba, ale z drugiej strony gra tania nie jest, kupił, zanim wyrzuci postanowił się upewnić, że na pewno nie jego klimaty. Szanuję.

Nie mija jednak miesiąc, kiedy na tej samej grupie, ten sam gracz objeżdża grę Almoravid. Dla wszystkich z was, którzy nie wiedzą czym jest Almoravid, wyjaśniam – to jest Nevsky tylko, że z akcją w Hiszpanii. Ta sama rodzina gier, jedna seria, kilka mini reguł zmienionych i tyle. Wtedy zacząłem drapać się po głowie.

Od ponad dekady nie brałem udziału w żadnym turnieju. Na konwentach pojawiam się zawodowo, pracuję na stoisku Portal Games i ani nie mam czasu na wielogodzinne zmagania, ani też chyba nie wypada, by osoba pracująca w branży nawalała się z uczestnikami o główne nagrody. Wypadłem ze sceny gier figurkowych, nie rozpocząłem przygody w walkach o klucze w Keyforge, czy o budowanie dróg w Catanie. Turnieje to dreszcz emocji, to adrenalina wynikająca z rywalizacji, i oczywiście sporo frustracji, gdy któryś z przeciwników zagubi się w tych zmaganiach, skupi się na nagrodzie i depcząc reguły fair play psuje innym zabawę. Od lat nie miałem z tym styczności.

W zeszły weekend, po ponad dekadzie przerwy wziąłem udział w turnieju. Stremowany, a jakże!, spakowałem karty do Arkham Horror LCG do pudełka i poszedłem na turniej; mały, lokalny, organizowany w pubie planszówkowym w moim mieście.

Nic w tej grze nie działa. Mechanika oparta na kości k20, tak jak słynne Dungeons & Dragons, wywala się na tej kostce na każdym dosłownie kroku. Testy przeciwstawne są absurdalne, szarżowanie przeciwnika arcyryzykowne, walka tak losowa, że wyciągnięcie zwykłej talii kart i zagranie w Wojnę miałoby więcej sensu, balans dostępnych w grze zaklęć nie istnieje. Dajcie mi scenę, a wskakuję na nią i przez godzinę roastuję Frostgrave i nawet nie dojdę do połowy problemów z tą grą. 

Warto też wspomnieć, że mam już za sobą 8 rozgrywek, kupiłem do niej sześć dodatków i właśnie w weekend kupiłem sobie drugą armię, by móc grać dwie kampanie równolegle – jedna kampania to za mało! Jestem we Frostgrave bezgranicznie zakochany.