Detektyw RPG
To jest ogólnie fascynujące koło. Kiedy projektowałem grę Detektyw użyłem całego swojego 30 letniego doświadczenia w grach fabularnych. Udało mi sie stworzyć grę planszową, która bardzo bliska jest tego, czym są RPG. Oferuje równie emocjonujące, angażujące doświadczenie, a jednak nie wymaga Mistrza Gry. Dwa lata temu, kiedy kolejny raz graliśmy w Detektywa i widziałem jak dobrze bawią się gracze, uderzyło to we mnie jak piorun – ja potrafię to odwrócić. Tak jak gry RPG ulepszyły Detektywa i dały mu kupę rozwiązań i pomysłów, tak i mogę zabawić się w drugą stronę – wziąć kilka rozwiązań z Detektywa i wprowadzić je do moich sesji RPG. Ten twist odmienił styl w jakim aktualnie prowadzę sesje RPG.
Muszę przyznać się do swojej największej słabości jako Mistrz Gry. Nie potrafię improwizować. Gdy gracze wpadną na jakiś pomysł, który mnie zaskoczy, kiedy na poczekaniu, w biegu muszę coś wymyślić, czuję się z tym bardzo źle. Jestem w kwetii scen w RPG perfekcjonistą – lubię gdy sceny, spotkania, NPC jakie pojawiają się na sesji były wcześniej przygotowane, przemyślane, fajnie zaprezentowane. Nie lubię tych wymyślonych na poczekaniu, byle jakich, papierowych i bladych spotkań.
No i prowadzę te RPG od tych 30 lat i gracze zawsze idą wpak. Wjeżdżając do każdej osady zigonorują zamczysko na wzgórzu, tajemnicze ruiny w lesie, legendę o uroczysku i uprą się by iść do tego kowala, o którym przypadkowo wspomniałem i teraz mam za swoje – dla nich ten kowal jest oczywiście najważniejszy. Idą się z nim kumplować. Szlag mnie trafia. Nic o tym kowalu nie wiem i teraz muszę szyć.
Sesje RPG na mechanice Detektywa są lekiem na całe zło. We wstępie do scenariusza, w pierwszych minutach przygody kiedy przedstawiam graczom sytuację informuję ich o dostępnych dalszych Spotkaniach. Wjechaliście do osady. Możecie udać się na zamek, albo odwiedzić ruiny, albo dowiedzieć się więcej o legendach związanych z uroczystkiem. Co robicie?
I wiecie co oni robią? Oni rozmawiają. Oni debatują. Oni się zastanawiają. Z tej znanej nam wszystkim ameby, z tego rozwlekłego, nijakiego open world, z tego świata, w którym można wszystko, czyli można w zasadzie nic ciekawego, rodzi się coś zupełnie innego – rodzą się wybory pomiędzy fajnymi ciekawymi opcjami. Wybory to emocje i debata.
Chodźmy na zamek, wypada przywitać się z hrabią, mówi jeden z graczy.
Nie, lepiej pogadajmy z wieśniakami o tych legendach, lepiej wiedzieć więcej, odpowiada drugi.
Nie ma – za przeproszeniem – pierdolenia, że chodźmy do karczmy na piwo, nie ma że ja chciałem se kupić zioła leczące u zielarki, nie ma że ja jestem bardem, więc wyciągam gitare i gram na środku wioski, czy ktoś rzucił mi złoto…
Tu jest przygoda. Jestem przygotowany, mam dla was zajebiste opcje. Gdzie chcecie iść – zamek, ruiny czy legendy?
Kiedy wybiorą jedną z opcji dostają fajną scenę, bo ją sobie w głowie wcześniej ułożyłem, bo się przygotowałem, bo nie musiałem szyć na bieżąco. Odwiedzili zamek, pogadali z hrabim, dowiedzieli się tego i owego. Dostali nowe opcje – przyjąć zaproszenie hrabiego na wspólne polowanie, albo spotkać się z doradcą hrabiego, lokalnym astrologiem.
To są teraz wasze opcje:
- ruiny w lesie
- wieśniacy o legendach
- polowanie z hrabim
- pogawędka z astrologiem
Którą wybieracie? Każda jest ciekawa. Każda dobrze przygotowana. Gracze debatują, Kłócą się, zastanawiają się, gdzie będzie coś ciekawszego, ważnego dla fabuły. Jeden przekonuje, żeby pojechać na polowanie bo tam na pewno coś się wydarzy. Drugi upiera się, by pogadać z wieśniakami. Jest zajebiście.
Mechanika Detektywa – po każdej scenie oferowanie graczom przygotowanych wcześniej, przygotowanych z góry opcji zabija open world w RPG, ale w zamian daje wachalarz ciekawych wyborów dla graczy, wybierasz A czy B. Debata, kłótnia, emocje.
A to nie wszystko. Mechanika Detektywa wnosi znacznie więcej. Ale o tym opowiem za tydzień!
No nie wiem. Open world to jednak urok RPG. Ja wiem, że to tak naprawdę ułuda i że męka dla MG, bo zawsze się trafią gracze, którzy odpalą jakąś nieprzewidywalną głupotę. Ale taki to urok tych RPG. Wy jesteście bohaterami tej opowieści. Możecie wszystko.
System Detektywa to jednak paragrafówka. A między RPG a grą paragrafową jest różnica.
Oczywiście jeśli masz ekipę, której to odpowiada to super. Koniec z nudnymi sesjami, szyciem na poczekaniu, wściekaniem się na graczy za ich tępotę itp. Zalety są.
Ale gdzieś ta dusza wolności w RPG zanika i nie każdemu to się spodoba.
Połączenie RPG z paragrafówką to jest bomba. Dzięki za podpowiedź. Mamy zamiar zacząć grać z dziećmi w RPG, a ta podpowiedź sporo może zmienić. 🙂
Ja, podobnie jak Ingacy, lubię mieć wszystko przygotowane, ale oczywiście, że się nie da ;). Ostatnio oglądam kanał Termosa i … on potrafi iść za graczmi. Niesamowie jak potrafi improwizować, ale w końcu jest zawodowym aktorem :).
To ciekawa refleksja, natomiast z mojej perspektywy to nie jest tak, że jedno granie jest lepsze, a drugie gorsze. To dosyć prosta kwestia to rozwiązania na poziomie kontraktu i doboru Systemu.
Czyli w jaką grę gramy, w jaki sposób chcemy w nią grać i czy ta gra wspiera ten sposób grania? Masz świetne kompetencje improwizacyjne i chcesz grać w otwarty świat? Ekstra, graj FKR, może weź jakieś lekkie PbtA, jeszcze lepiej weź dobrego OSR/NSR lub graj w trybie Pryncipled Free Form.
Chcesz grać otwarty świat, dać grającym wolność, grać spontanicznie ALE kiepsko radzisz sobie z improwizacją? Weź grę, która daje Ci do tego wspierające procedury np. Trophy Dark / Gold, Brindlewood Bay czy The Between.
Wolisz grać scenariuszowo z gotowymi scenami i drzewkiem decyzyjnym, tak jak opisano w tym artykule? Zakontraktuj świadomie ten sposób grania i baw się dobrze 🙂
Funkcjonalne granie to takie, w którym grupa świadomie gra w wybrany sposób w wybraną grę.
W sposób rzeczowy odpowiedział RAFAEL CUPIEL.
Ja natomiast zapytam: jak w taki sposób może stawiać sprawę tak doświadczony twórca i wydawca? To przecież jest deklarowany powrót (brak kroku naprzód?) do „Opowieść o zemście” i lata 90 gdzie są dostępne jest kilka gier (wszystkie z duża dozą symulacjonizmu).
I jeszcze podanie rozwiązania z procedurami jak by to było odkrycie na miarę koła. Rozumiem że to trochę hiperbola i ukazywanie przyszłego produktu jako nowatorskiego, ale serio oczekiwać od czytelników że mają tak małą świadomość tego jak wygląda różnorodność do kwestii „swobody grania” w 2023?
Po co tam w ogóle MG? Do czytania przygotowanych paragrafów?
Nigdy chyba nie grałam w RPG, chyba, że Destinies można nazwać RPGiem, ale Prezesie, to brzmi fajnie. Może dostąpię zaszczytu i uda mi się w czymś takim wziąć udział…..takie sobie marzenie.
Witam, dziękuje bardzo za ciekawy artykuł, dobrze obrazuje na czym polega mistrz gry, pozdrawiam.