Za dzieciaka było inaczej. Po prostu się grało. Taki dzieciak jest jak kot, on nie rozumie koncepcji czasu, taki dzieciak żyje dniem codziennym w błogim przeświadczeniu, że tak będzie zawsze. Graliśmy więc w RPG dwa razy w tygodniu, po lekcjach, tak jak grają dzieciaki – niekończąca się kampania, bez początku, bez końca, bez story arc, ot, po prostu gramy.

Człowiek trafia potem na studia, wydaje mu sie, że dorośleje, że mądrzeje, ma dziewczynę, może pić piwo, ale tak naprawdę dalej jak ten kot, bez poczucia czasu, bez świadomości, że to się zaraz skończy, że to cotygodniowe granie z kumplami, że ta zabawa bez planu, bez początku, bez końca, że w końcu będzie koniec. Przyjdzie życie, przyjdą praca, dzieci, że w końcu naprawdę wydoroślejesz i tak naprawdę wtedy dopiero zrozumiesz pojęcie czasu.

Przez trzydzieści lat wraz z innymi Mistrzami Gry narzekałem na graczy. Przy każdym spotkaniu, przy każdej możliwości, na każdym konwencie czy zlocie, od słowa do słowa przechodziliśmy szybciutko w tryb jęczenia i rozpaczania jacy to gracze są okropni i niewdzięczni. Że my się staramy, flaki wypruwamy, że my dla nich wszystko, że my im nieba przychylimy, że my dbamy dla nich o każdy detal sesji, a oni przyjdą na gotowe, nażrą się czipsów, zbiorą PD i pójdą do domu, bez „dziękuję”, bez „jesteś genialny”, bez nawet sprzątnięcia po sobie tego właśnie przysłowiowego opakowania po czipsach. 

No bo przecież przygotowanie sesji to jest kilkadziesiąt godzin pracy. To jest full time job, to jest masakra. I nawet nie ma dziękuję.

To jest ogólnie fascynujące koło. Kiedy projektowałem grę Detektyw użyłem całego swojego 30 letniego doświadczenia w grach fabularnych. Udało mi sie stworzyć grę planszową, która bardzo bliska jest tego, czym są RPG. Oferuje równie emocjonujące, angażujące doświadczenie, a jednak nie wymaga Mistrza Gry. Dwa lata temu, kiedy kolejny raz graliśmy w Detektywa i widziałem jak dobrze bawią się gracze, uderzyło to we mnie jak piorun – ja potrafię to odwrócić. Tak jak gry RPG ulepszyły Detektywa i dały mu kupę rozwiązań i pomysłów, tak i mogę zabawić się w drugą stronę – wziąć kilka rozwiązań z Detektywa i wprowadzić je do moich sesji RPG. Ten twist odmienił styl w jakim aktualnie prowadzę sesje RPG. 

Muszę przyznać się do swojej największej słabości jako Mistrz Gry. Nie potrafię improwizować. Gdy gracze wpadną na jakiś pomysł, który mnie zaskoczy, kiedy na poczekaniu, w biegu muszę coś wymyślić, czuję się z tym bardzo źle. Jestem w kwetii scen w RPG perfekcjonistą – lubię gdy sceny, spotkania, NPC jakie pojawiają się na sesji były wcześniej przygotowane, przemyślane, fajnie zaprezentowane. Nie lubię tych wymyślonych na poczekaniu, byle jakich, papierowych i bladych spotkań. 

To był zajebiście clickbaitowy tytuł, zobaczcie zresztą sami: How A Forgotten D&D Rule Shaped the Entire Old-School Gaming Culture. Nie kliknęlibyście tego?! No dobra, może to jest tylko clickbait dla takich świrów jak ja. Ja kliknąłem i obejrzałem z zaciekawieniem. Włos zjeżył mi się na głowie, oczy otwarły szeroko, w ciągu kilku zaledwie minut zostałem przeteleportowany do lat 70’ minionego wieku i zobaczyłem jak dawniej grywano w RPG. Opisując to jednym słowem, oni grali w Diablo, a ja całe życie grałem w Divinity: Orginal Sin. Oni szybkie questy, a ja epickie story jak u George R.R. Martina.

Każda sesja D&D to zejście do lochów. Zakończenie każdej sesji D&D to wyjście z lochów. To Punkty Doświadczenia, wydawanie hajsu na nowe itemy i szykowanie się do kolejnego questa. Brzmi jak Diablo, prawda? Ta clickbaitowa, zapomniana regułą kryła w sobie haczyk…