Bitwa Pięciu Armii – oparta na finale powieści Hobbit – rzuca hufce króla elfów, krasnoludów i ludzi znad Jeziora, przeciwko hordom wilków, goblinów i nietoperzy pod dowództwem Bolga, syna Azoga. To wielkie pudło inspirowane zasadami epickiej Wojny o Pierścień posiada ponad 100 figurek, dużą planszę, karty, żetony, kości, posiada absolutnie wszystko. To jest – do cholery! – Bitwa Pięciu Armii! Nigdy nie będę w stanie nauczyć się w nią grać.

Miałem tak z Zimną Wojną. Miałem tak z Wojną o Pierścień. Miałem tak z Clash of Culture. Miałem tak z masą gier, których reputacja i sława krzyczały: “Nawet nie próbuj, nie ogarniesz tego.” A potem przełamywałem się, siadałem do nich i okazywało się, że nie są takie straszne. Że ogarniam. Że mam z nimi kupę frajdy. 

Droga do domu zajmuje mi, zależnie od korków, od 20 do 15 minut. Przez ponad połowę tej trasy narzekaliśmy na War of the Ring: the card game. Właśnie skończyliśmy rozgrywkę i wylewaliśmy swoje żale. Ja narzekam, że mega losowa. Marek potwierdza, że karty bardzo sytuacyjne, w określonych układach bardzo potężne, a w innych zupełnie nieprzydatne. Ja jęczę, że skalowanie gry jest mega dziwne, warianty na 2, 3 i 4 graczy różnią się masą drobnych reguł. Marek tymczasem ma czelność i już po pierwszej rozgrywce narzeka na balans, że rozjechany, że na trzech graczy Drużyna Pierścienia sprawia wrażenie znacznie potężniejszej. 

Włączałem się właśnie do ruchu na Rybnickiej, gdy Marek stwierdza, że z chęcią zagrałby ponownie. Ja też nie mogę się doczekać rewanżu, odpowiadam.

Nic w tej grze nie działa. Mechanika oparta na kości k20, tak jak słynne Dungeons & Dragons, wywala się na tej kostce na każdym dosłownie kroku. Testy przeciwstawne są absurdalne, szarżowanie przeciwnika arcyryzykowne, walka tak losowa, że wyciągnięcie zwykłej talii kart i zagranie w Wojnę miałoby więcej sensu, balans dostępnych w grze zaklęć nie istnieje. Dajcie mi scenę, a wskakuję na nią i przez godzinę roastuję Frostgrave i nawet nie dojdę do połowy problemów z tą grą. 

Warto też wspomnieć, że mam już za sobą 8 rozgrywek, kupiłem do niej sześć dodatków i właśnie w weekend kupiłem sobie drugą armię, by móc grać dwie kampanie równolegle – jedna kampania to za mało! Jestem we Frostgrave bezgranicznie zakochany.