Od ponad dekady nie brałem udziału w żadnym turnieju. Na konwentach pojawiam się zawodowo, pracuję na stoisku Portal Games i ani nie mam czasu na wielogodzinne zmagania, ani też chyba nie wypada, by osoba pracująca w branży nawalała się z uczestnikami o główne nagrody. Wypadłem ze sceny gier figurkowych, nie rozpocząłem przygody w walkach o klucze w Keyforge, czy o budowanie dróg w Catanie. Turnieje to dreszcz emocji, to adrenalina wynikająca z rywalizacji, i oczywiście sporo frustracji, gdy któryś z przeciwników zagubi się w tych zmaganiach, skupi się na nagrodzie i depcząc reguły fair play psuje innym zabawę. Od lat nie miałem z tym styczności.

W zeszły weekend, po ponad dekadzie przerwy wziąłem udział w turnieju. Stremowany, a jakże!, spakowałem karty do Arkham Horror LCG do pudełka i poszedłem na turniej; mały, lokalny, organizowany w pubie planszówkowym w moim mieście.

Nic w tej grze nie działa. Mechanika oparta na kości k20, tak jak słynne Dungeons & Dragons, wywala się na tej kostce na każdym dosłownie kroku. Testy przeciwstawne są absurdalne, szarżowanie przeciwnika arcyryzykowne, walka tak losowa, że wyciągnięcie zwykłej talii kart i zagranie w Wojnę miałoby więcej sensu, balans dostępnych w grze zaklęć nie istnieje. Dajcie mi scenę, a wskakuję na nią i przez godzinę roastuję Frostgrave i nawet nie dojdę do połowy problemów z tą grą. 

Warto też wspomnieć, że mam już za sobą 8 rozgrywek, kupiłem do niej sześć dodatków i właśnie w weekend kupiłem sobie drugą armię, by móc grać dwie kampanie równolegle – jedna kampania to za mało! Jestem we Frostgrave bezgranicznie zakochany. 

John Wick jest jednym z najważniejszych twórców w branży gier RPG. Miałem przyjemność poznać go osobiście tylko raz, krótko, gdy był gościem na jednym z polskich konwentów. Ja gwiazdorzę w branży gier planszowych, on jest gwiazdą sceny RPG, jakoś się od lat mijamy bez przybicia przysłowiowej piątki. 

John zaprojektował jedne z najlepszych gier w historii RPG – Legend of the 5 Rings oraz 7th Sea. Oba te tytuły dały mi dużo frajdy, ale co równie ważne miały wielki wpływ na początki mojej kariery w branży. John jest także świetnym felietonistą – jego cykl artykułów o grze Orkworld, publikowany w sieci w roku 2000 miał gigantyczny wpływ na to jak ja sam prowadziłem narrację i marketing dla moich pierwszych gier. Ten legendarny zbiór felietonów, wydrukowany i oprawiony przez introligatora do dziś dumnie stoi na mojej półce z grami RPG. Obok oczywiście samej gry Orkworld.

W 2009 roku moim telefonem była Nokia, urządzenie z niezniszczalną baterią i świetną gierką Snake. Nie zwracałem uwagi na iPhony, nigdy nie słyszałem o iPadzie i ogółem byłem daleko w tyle za nowymi trendami. Jakoś w tym czasie zagadał do mnie mój przyjaciel Marek i powiedział, że zakłada firmę robiącą gry komputerowe i że chciałby wydać Neuroshimę Hex na iPhony i inne przyszłościowe urządzenia mobilne. Spotkaliśmy się i pokazał mi prototyp, który wywarł na mnie takie wrażenie, że jeszcze tego samego dnia podpisałem kontrakt.

W 2010 Apple wypuściło iPada i sprzedało gazylion urządzeń. Dzięki Markowi, który wiedział co się święci, Neuroshima Hex była drugą grą planszową w historii (zaraz po Small Worldzie) dostępną na iPady.

Dobrze myślicie. Tamtego roku sprzedaliśmy w cholerę cyfrowych egzemplarzy Neuroshimy Hex.