W temacie żarcie, jestem wieśniakiem. To idiotyczne, to jeden z dużych problemów mojego codziennego życia,ale takie są fakty – jem tylko to co znam i lubie i boję się próbować nowych potraw i smaków. Nie tykam tych wszystkich specjałów kuchni całego świata. Na konwentach w obcych krajach głoduję. Jem tylko to co znam i tyle.

Nie potrafię tego wyjaśnić. To idiotyczne. Wiem.

Lecz dla wszystkich z was, którzy nie zachowują się jak ostatni cymbał… Może czas na coś nowego w tym roku…

Kilka dni temu na moim kanale na Twitterze zapytałem graczy jakich recenzentów gier planszowych polecają najbardziej. Odpowiedzi – jak to bywa na Twitterze – napłynęły szybko i szeroką ławą. Zebrałem, policzyłem,wynotowałem i mam wyniki.

Kto włada językiem angielskim, niech słucha – oto trójka najlepszych recenzentów w naszym planszowym świecie zdaniem vox populi!

1. Rahdo Runs Through

Wspaniały człowiek, naładowany pozytywną energią tak, że ogladając jego filmy człowiek ma wrażenie, że Rahdo zaraz dosłownie eksploduje przed kamerą. Jego recenzje są świetnie skonstruowane – dzieli je na 3 osobne filmy. W pierwszym pokazany jest przebieg pierwszej czy dwóch tur rozgrywki i ogólny opis gry. W drugim filmie Rahdo prowadzi dalszą rozgrywkę (jeśli ktoś się wciągnął). W trzecim filmie są „final thoughts” czyli opinia i refleksja na temat gry.

2. DriveThru Reviews

Miałem przyjemność pograć i pogadać z Joelem na Gen conie – super fajny gość. Jego filmy to trochę przeciwieństwo Rahdo, Joel wygląda przed kamerą jakby właśnie się obudził 😉 Jego recenzje są krótkie i głównie poświęcone są opinii o grze – przedstawienie reguły gry jest bardzo szybkie i ogólne, a recenzja składa się głównie z tego co najważniejsze, czyli z opinii Joela natemat gry.

3. The Dice Tower

Najsłynniejszy recenzent świata, Tom Vasel to osoba odpowiedzialna za sieć The Dice Tower, która zawiera video recenzje, audio podcast, serwis newsowy i szereg pobocznych projektów (jak DiceTowerUniversity, czy DiceTower Breakfast). Tom recenzuje gigantyczną ilość gier, stara się zrecenzować wszystko co ukazuje się na świecie, i choć to misja niemożliwa, walczy dzielnie. W zeszłym roku zrecenzował bodaj 300 gier. Jego kanał video subskrybuje blisko 60 tysięcy graczy z całego świata.

Ponadto geekowie polecają:

4. Undead Viking,
5. Ryan Metzler (część kanału The Dice Tower),
6. Shut Up & Sit Down,
7. The Game Boy Geek (część kanału The Dice Tower),
8. Watch It Played,

…i wielu wielu innych 🙂

Co polecacie w Polsce? Jakie byłoby Top3 polskich recenzentów?

Nie jestem wielkim specjalistą od chwalenia się. Choć przyznaję, staram się z tym walczyć. Staram się z tym walczyć, bo wierzę, że w życiu warto się chwalić osiągnięciami i sukcesami.  Wbrew więc ojczystym normom kulturowym, wyglądając z zazdrością na to jak amerykańska kultura zachęca ludzi do odpowiadania na każde pytanie: „It’s great! It’s totally awesome!” dziś mam zamiar się trochę pochwalić. Do roboty!

Amerykański serwis gameinformer wybrał Robinsona do Top 10 Tabletop Games of 2013. Miło mi, dziękuję. Wszystkie nominacje można zobaczyć w tym miejscu.

Inny amerykański serwis, Space-Biff umieścił Robinsona na #1 miejscu rankingu Best 2013 w kategorii Alone / Co-op. Wszystkie nominacje można zobaczyć w tym miejscu.

Space-Biff docenił także mój Konwój i umieścił go na #7 miejscu w rankingu Best 2013 w kategorii Head-to-heads. Wszystkie nominacje zobaczycie w tym miejscu.

W między czasie Robinson wdrapał się na #23 miejsce w ranking BGG. W swoich najbardziej zarozumiałych snach nie przewidywałem, że gra dotrze tak wysoko. Dziękuję Wam za głosy – ranking tworzą przecież nie kto inny jak gracze. Dziękuję. I polecam tego Robinsona. Nie słuchajcie Merry. To naprawdę kawał fajnej gry!

W tym tygodniu wreszcie udało mi się zagrać w grę Friedemanna Friese pod tytułem Piętaszek. Gra ukazała się kawał czasu temu, lecz ja swój egzemplarz zdobyłem dopiero niedawno, podczas Math Handlu.

Zagrałem i wlosy stanęły mi dęba – Piętaszek opiera się na takim samym mechanizmie jak Robinson – to gra o mechanice deckbuilding! Niemal dokładnie tak samo jak w Robinsonie, ciągniesz kartę przygody i zależnie od twoich działań odrzucasz ją lub wtasowujesz do talii!

Jakim cudem niezależnie od siebe dwóch autorów wybrało podobny temat na grę (Robinson Crusoe) i niezależnie od siebie zastosowało dokładnie taki sam mechanizm?!

A co więcej, jakim cudem recenzenci nie zwrócili na to uwagi? Dlaczego we wszystkich recenzjach Robinsona recenzenci chwalą ten mechanizm lecz nikt nie zwraca uwagi, że rok wczesniej coś podobnego zrobił Friese w Piętaszku? Czy Friedemann Friese jest przekonany, że zerżnąłem jego pomysł? Jak to możliwe, że nikt tego nie zauwazył? Czy tylko ja widzę to podobieństwo?

Sytuacja jest niecodzienna –  ale mam dla Was całkiem codzienną poradę. Zagrajcie w Piętaszka. To kawał bardzo fajnej solo gry. Polecam jak własną!