To był zajebiście clickbaitowy tytuł, zobaczcie zresztą sami: How A Forgotten D&D Rule Shaped the Entire Old-School Gaming Culture. Nie kliknęlibyście tego?! No dobra, może to jest tylko clickbait dla takich świrów jak ja. Ja kliknąłem i obejrzałem z zaciekawieniem. Włos zjeżył mi się na głowie, oczy otwarły szeroko, w ciągu kilku zaledwie minut zostałem przeteleportowany do lat 70’ minionego wieku i zobaczyłem jak dawniej grywano w RPG. Opisując to jednym słowem, oni grali w Diablo, a ja całe życie grałem w Divinity: Orginal Sin. Oni szybkie questy, a ja epickie story jak u George R.R. Martina.

Każda sesja D&D to zejście do lochów. Zakończenie każdej sesji D&D to wyjście z lochów. To Punkty Doświadczenia, wydawanie hajsu na nowe itemy i szykowanie się do kolejnego questa. Brzmi jak Diablo, prawda? Ta clickbaitowa, zapomniana regułą kryła w sobie haczyk…

I znowu wracamy z Markiem samochodem z pracy, i znowu gadamy o grze, i znowu dzielimy się wrażeniami na gorąco, zaraz po zakończeniu rozgrywki. Było mega ciasno. Do samego końca każdy był w grze, każdy miał swoją szansę. Każdy z nas w którymś momencie popełnił błąd, zrobił face palma i jęczał, że źle, że pomylił się, że przegra, że zmarnował turę. Frakcje w grze rewelacyjne, każda inna, każda ze słabymi i mocnymi stronami. Mechnizm bitew, rewolucyjny wtedy, w 2016, dziś, w 2022 wciąż jest nowatorski. Mega sprytny pomysł z dodawaniem kryształów do bitew, mega fajne tereny i odpowiadające im karty taktyk, mega dobra reguła sferycznej planety… Jechaliśmy samochodem i nie mogliśmy przestać się jarać. 

Cry Havoc to gra którą tworzyliśmy w 2015, blisko dekadę temu. To wciąż jedna z 5 najlepszych gier Area control na rynku. Fajnie jest zagrać w tak zajebistą grę. Fajnie było ją testować, ulepszać, żyć nią przez długie miesiące. Fajnie wyszła. Duma rozpiera.

Droga do domu zajmuje mi, zależnie od korków, od 20 do 15 minut. Przez ponad połowę tej trasy narzekaliśmy na War of the Ring: the card game. Właśnie skończyliśmy rozgrywkę i wylewaliśmy swoje żale. Ja narzekam, że mega losowa. Marek potwierdza, że karty bardzo sytuacyjne, w określonych układach bardzo potężne, a w innych zupełnie nieprzydatne. Ja jęczę, że skalowanie gry jest mega dziwne, warianty na 2, 3 i 4 graczy różnią się masą drobnych reguł. Marek tymczasem ma czelność i już po pierwszej rozgrywce narzeka na balans, że rozjechany, że na trzech graczy Drużyna Pierścienia sprawia wrażenie znacznie potężniejszej. 

Włączałem się właśnie do ruchu na Rybnickiej, gdy Marek stwierdza, że z chęcią zagrałby ponownie. Ja też nie mogę się doczekać rewanżu, odpowiadam.

No więc jest ten gość na grupie gier wojennych, którzy pisze posta, że grał już w Nevskiego trzy partie, wszystkie były nudne, żmudne i zajebiście mu się ta gra nie podoba. Nevsky jest jedną z moich ulubionych gier wojennych, więc uśmiecham się do siebie i powtarzam w myślach jak mantrę: “De gustibus. Każdy z nas ma inny gust. Świat piękny jest różnorodnością.” Zadziwiam się trochę, że się chłopu chciało grać trzy razy w czterogodzinną grę, która mu się nie podoba, ale z drugiej strony gra tania nie jest, kupił, zanim wyrzuci postanowił się upewnić, że na pewno nie jego klimaty. Szanuję.

Nie mija jednak miesiąc, kiedy na tej samej grupie, ten sam gracz objeżdża grę Almoravid. Dla wszystkich z was, którzy nie wiedzą czym jest Almoravid, wyjaśniam – to jest Nevsky tylko, że z akcją w Hiszpanii. Ta sama rodzina gier, jedna seria, kilka mini reguł zmienionych i tyle. Wtedy zacząłem drapać się po głowie.