Za każdym razem kiedy łażąc po dysku zawędruję w rejony starych i archiwalnych folderów i trafię na tę fotografię, nie mogę się nadziwić jak życie potrafi zaskakiwać. Nie wiem kto ją zrobił, nie wiem kiedy, to musi być okres kiedy z Blaszakiem jeździliśmy na konwenty promując Neuroshimę RPG. Rok 2005 lub 2006. Dwóch dwudziestoparoletnich chłopaków zupełnie bez kasy starających się sprzedać na konwencie kilka podręczników swojego RPG. Od tego czasu minęło kilka lat…

Po lewej Marcin Blacha, dzis Dyrektor Fabuły w CD Projekt Red, twórca Cyberpunka 2077 oraz Witcher 3: Dziki Gon.

Po prawej Ignacy Trzewiczek, nominowany do Spiel des Jahres twórca ogólnoświatoych hitów jak Robinson Crusoe, czy Detektyw.

No ni cholery nie mogliśmy, siedząc na tych taboretach przewidzieć jak w kolejnych latach potoczą się nasze losy.

I znowu wracamy z Markiem samochodem z pracy, i znowu gadamy o grze, i znowu dzielimy się wrażeniami na gorąco, zaraz po zakończeniu rozgrywki. Było mega ciasno. Do samego końca każdy był w grze, każdy miał swoją szansę. Każdy z nas w którymś momencie popełnił błąd, zrobił face palma i jęczał, że źle, że pomylił się, że przegra, że zmarnował turę. Frakcje w grze rewelacyjne, każda inna, każda ze słabymi i mocnymi stronami. Mechnizm bitew, rewolucyjny wtedy, w 2016, dziś, w 2022 wciąż jest nowatorski. Mega sprytny pomysł z dodawaniem kryształów do bitew, mega fajne tereny i odpowiadające im karty taktyk, mega dobra reguła sferycznej planety… Jechaliśmy samochodem i nie mogliśmy przestać się jarać. 

Cry Havoc to gra którą tworzyliśmy w 2015, blisko dekadę temu. To wciąż jedna z 5 najlepszych gier Area control na rynku. Fajnie jest zagrać w tak zajebistą grę. Fajnie było ją testować, ulepszać, żyć nią przez długie miesiące. Fajnie wyszła. Duma rozpiera.

Od ponad dekady nie brałem udziału w żadnym turnieju. Na konwentach pojawiam się zawodowo, pracuję na stoisku Portal Games i ani nie mam czasu na wielogodzinne zmagania, ani też chyba nie wypada, by osoba pracująca w branży nawalała się z uczestnikami o główne nagrody. Wypadłem ze sceny gier figurkowych, nie rozpocząłem przygody w walkach o klucze w Keyforge, czy o budowanie dróg w Catanie. Turnieje to dreszcz emocji, to adrenalina wynikająca z rywalizacji, i oczywiście sporo frustracji, gdy któryś z przeciwników zagubi się w tych zmaganiach, skupi się na nagrodzie i depcząc reguły fair play psuje innym zabawę. Od lat nie miałem z tym styczności.

W zeszły weekend, po ponad dekadzie przerwy wziąłem udział w turnieju. Stremowany, a jakże!, spakowałem karty do Arkham Horror LCG do pudełka i poszedłem na turniej; mały, lokalny, organizowany w pubie planszówkowym w moim mieście.