No więc będę narzekał. Zaparz sobie kawy, rozsiądź się wygodnie i możemy zaczynać. Otóż życie wydawcy gier planszowych jest niesprawiedliwe. Taki wydawca komiksów, taki wydawca książek, taki jeden z drugim YouTuber – oni mają łatwiej. W czym mają łatwiej? No w okładkach. Chodzi mi oczywiście o okładki.

Oficjalnie mój zawód to wydawca gier planszowych, ale ci z was, którzy znają mnie lepiej wiedzą, że ostatnią dekadę spędziłem głównie na stanowisku szefa działu marketingu. W tym dziale marketingu, który zawsze kręcił się wokół testu A/B, wokół badania reakcji, wokół próby. Wokół użyjmy tych trzech reklam i sprawdźmy, która się lepiej klika. Wokół wrzućmy na YouTube ten film, a po dwóch dniach podmieńmy miniaturkę i zobaczmy czy zmieniła się klikalność. Wokół wyślijmy ten newsletter z dwoma różnymi tytułami i sprawdźmy który ma większy Open rate. 

Za dzieciaka było inaczej. Po prostu się grało. Taki dzieciak jest jak kot, on nie rozumie koncepcji czasu, taki dzieciak żyje dniem codziennym w błogim przeświadczeniu, że tak będzie zawsze. Graliśmy więc w RPG dwa razy w tygodniu, po lekcjach, tak jak grają dzieciaki – niekończąca się kampania, bez początku, bez końca, bez story arc, ot, po prostu gramy.

Człowiek trafia potem na studia, wydaje mu sie, że dorośleje, że mądrzeje, ma dziewczynę, może pić piwo, ale tak naprawdę dalej jak ten kot, bez poczucia czasu, bez świadomości, że to się zaraz skończy, że to cotygodniowe granie z kumplami, że ta zabawa bez planu, bez początku, bez końca, że w końcu będzie koniec. Przyjdzie życie, przyjdą praca, dzieci, że w końcu naprawdę wydoroślejesz i tak naprawdę wtedy dopiero zrozumiesz pojęcie czasu.

Przez trzydzieści lat wraz z innymi Mistrzami Gry narzekałem na graczy. Przy każdym spotkaniu, przy każdej możliwości, na każdym konwencie czy zlocie, od słowa do słowa przechodziliśmy szybciutko w tryb jęczenia i rozpaczania jacy to gracze są okropni i niewdzięczni. Że my się staramy, flaki wypruwamy, że my dla nich wszystko, że my im nieba przychylimy, że my dbamy dla nich o każdy detal sesji, a oni przyjdą na gotowe, nażrą się czipsów, zbiorą PD i pójdą do domu, bez „dziękuję”, bez „jesteś genialny”, bez nawet sprzątnięcia po sobie tego właśnie przysłowiowego opakowania po czipsach. 

No bo przecież przygotowanie sesji to jest kilkadziesiąt godzin pracy. To jest full time job, to jest masakra. I nawet nie ma dziękuję.

W grach, które projektuję, gracze mają dziesiątki decyzji. W słynnym 51. Stanie każdą jedną kartę można zagrać na trzy sposoby. W Robinsonie każdą jedną akcję możesz wykonać na dwa sposoby – na pewniaka lub z ryzykiem. Nawet w moim story-driven Detektywie nawciskałem tyle wyborów, ile się dało – kart w talii jest 36, a gracze przeczytają tylko 18 z nich. Które? To już ich wybór.

Lubię wybory w grach. Lubię podejmowanie decyzji i, co najważniejsze, najbardziej na świecie lubię ten moment po zakończeniu gry, kiedy spoglądam na swój wynik i mówię sobie: „W tym momencie podjąłem złą decyzję. Gdybym zagrał ponownie, zagrałbym inaczej.”

W tym tygodniu zagrałem w grę, w której nie podjąłem niemal żadnej decyzji.