W tym tygodniu w swoim segmencie Ivory Tower dla videocastu Board games Breakfast Scott Nicolson opowiadał o chwili refleksji po zakończeniu rozgrywki. Uwielbiamy grać, kochamy gry, ale to co cenne to nie tylko sama rozgrywka, ale i te kilkanaście minut po niej, pełne rozmów o grze, analizowania błędów, dopytywania przeciwników dlaczego zagrali właśnie tak, a nie inaczej. Te rozmowy, ta chwila obcowania z grą na innym poziomie wzbogaca nasze doznania i przyjemność z gry.

Z moich obserwacji w temacie Robinson przodują dwa typy reflekcji. Pierwsza związana z tym, że Robinson to diablo klimatyczna gra, gracze siedzą i wspominają najbardziej ciekawe wydarzenia, to co było najbardziej filmowe, zaskakujące czy przerażające. No i jest ten drugi rodzaj refleksji, ten z gatunku – do cholery, jak to się stało, że znowu przegraliśmy! Tak, Robinson ma opinię brutalnej gry.

W pewnym momencie Tim Norris napisał na Twitterze:

Finally played our first game of Robinson Crusoe. We died. @trzewik

— Tim Norris (@GreyElepntGamin) May 20, 2014

Ciąg skojarzeń poleciał w kierunku raportów z gier, które też są pewnego rodzaju podsumowaniem rozgrywki. No a z raportami z Robinsona to jest tak, że albo są barwne i długie jak powieść przygodowa, albo krótkie i zwięzłe jak inskrypcja na nagrobku. Zaproponowałem więc na Twitterze – piszemy raporty z rozgrywek w Robnsona. Maxymalnie 144 znaki!

No i się zaczęło…

@trzewik Ready to play. Ooh we are in trouble. Dammit we lost.

— The Cardboard Jungle (@CBJPodcast) May 20, 2014

@trzewik Let’s hunt. Ouch! R.I.P.

— Wayne Walker (@wwalker98) May 20, 2014

@trzewik We’re doing ok. We can still do this. Let’s try again.

— Kirdy (@VetruvianGamer) May 20, 2014

@trzewik Yay Ignacy!! Grrr IGNACY!!!!!!!

— The Cardboard Jungle (@CBJPodcast) May 20, 2014

@trzewik 😀 🙂 :|. 😮 🙁 (no words required) 😉

— The Cardboard Jungle (@CBJPodcast) May 20, 2014

I mój ulubiony!

@trzewik For sale: signal fire. Never used.

— Joshua Buergel (@JoshuaBuergel) May 20, 2014

Umarłem ze śmiechu, jak go zobaczyłem.

Troszkę jak zwykle się wygłupiam, ale mówiąc poważnie – zgadzam sie z tym o czym mówi Scott w 100%. Uwielbiam grać w gry planszowe, ale nade wszystko uwielbiam też to co jest związane z nimi już po (cyz nawet przed) rozgrywce. Przekomorzanie się, kłócenie kto miał większe szanse na zwycięstwo, gdyby coś tam inaczej się potoczyło, debatowanie nad słusznością strategii… To wszystko sprawia, że granie jest jeszcze fajniejsze.

Dlatego zachęcam do tego o czym opowiadał Scott.

Grajcie.
Debatujcie.
Korzystajcie z bogactwa naszego hobby pełną piersią!

Starożytna gra go posiada regułę handicapu – gracz słabszy rozpoczyna grę z kilkoma kamieniami już znajdującymi się na planszy, ustawionymi według ścisłych reguł. W ten sposób na początku rozgrywki ma przewagę, dzięki której będzie mógł stanąć jak równy z równym do walki z lepszym graczem.

Lepszy gracz nie udaje, że się stara. Lepszy gracz nie gra na pół gwizdka. Lepszy gracz nie wykonuje głupich ruchów. On walczy z całych sił, by dopaść przeciwnika, który zaczął grę ze znacznie lepszej pozycji. Go uczy szacunku dla przeciwnika, szacunku dla pojedynku, szacunku dla zaangażowania w grę.

*

Regułę handicapu stosuję gdy gram z dzieciakami w gry planszowe. Daję im jakąś startową przewagę i potem,kiedy już zaczniemy, nie ma litości. Daję z siebie max. Pokazuję dzieciakom, jak trzeba walczyć, pokazuję, jak bardzo się staram, pokazuję, jak dobrymi ruchami można wygrywać i nadrabiać straty. Uczę ich dobrych ruchów i uczę ich właściwej postawy w grze, postawy polegającej na pełnym zaangażowaniu w rozgrywkę i pełnej determinacji do zwycięstwa.

Nie uczę ich, że gra się na odwal. Nie robię ruchów, które są głupie. Nie daje im odczuć,że się nie staram. Wręcz przeciwnie. Handicap sprawa, ze staram się po dwakroć.

*

W X-Winga gram z synem bez handicapu. Gram z nim jak równy z równym. I wiem, że za każdym razem, kiedy Olek mi ładuje i rozpieprza moje statki w drobny pył czuje pełnię satysfakcji, że pokonał tatę. Wie, że jest lepszy, wie, że mu nie odpuściłem i że pokonał mnie w prawdziwym pojedynku.

I choć przegrywam, ja też jestem szczęśliwy. Fajnie jest dostać wciry od syna. Jest skubaniec lepszy. Duma rozpiera.