Najważniejsza jest ostatnia baza, i bardzo chciałbym tam już być, zaliczyć ją, i odetchnąć z ulgą, ale nie ma tak łatwo. To długi, wielomiesięczny proces i szereg kolejnych etapów i baz do zdobycia. Zaczyna się od prototypu. 

Dostajesz prototyp, jest zajebisty, jarasz się jak flota Stannisa, bo właśnie w twoje ręce wpadł projekt, który zamienisz w rewelacyjną planszówkę. Ogrywacie go w siedzibie Firmy, ogrywacie na kilku zaprzyjaźnionych grupach focusowych, jest dobrze, wszyscy gratulują, że masz farta, że ktoś przysłał ci naprawdę fajna grę. To baza numer jeden.

Już raz przez to przechodziłem. Napisałem Neuroshimę RPG, włożyłem w jej napisanie całą swoją duszę i serce, osiągnąłem z grą spory sukces w Polsce, po czym w ciągu kilku lat po premierze stałem się największym wrogiem wszystkich fanów tej gry.

Nie potrafiłem tego zrozumieć. Byłem naprawdę zszokowany, gdy czytałem wszystkie komentarze na mój temat, o tym jak to zepsułem grę, o tym, że dodatki są do kitu, o tym, że nie wychodzą kolejne, że ceny wygórowane, grafiki słabe… Cokolwiek bym nie zrobił, byli zawiedzeni. Zawsze, ale to zawsze był powód, żeby narzekać na serię Neuroshimy.

Byłem ich największym wrogiem. Ten ćwok. Ten idiota. Ten palant Trzewiczek. Koleś, który śmiał zniszczyć ich ukochaną grę.

Siedziałem przed komputerem i chciałem wręcz drzeć się do monitora. Hej ludziska! To ja stworzyłem tą grę! To ja napisałem książkę, którą tak bardzo kochacie! To ja zapewniłem wam setki, a nawet tysiące godzin wspaniałych sesji RPG. Więc o co wam chodzi? Skąd ta nienawiść do mnie?!

To był trudny okres. Dużo się nauczyłem. W tym roku kończę 40 lat. Trzewiczek jest już bardzo starym i mądrym Trzewiczkiem.

***

Boimy się zmian. Zmiany zawsze są czymś nieznanym, a nikt nie lubi czegoś, czego po prostu nie zna. Przywiązujemy się do tego co jest nam znane, czujemy się z tym bezpiecznie. Pamiętacie na pewno cytat z Rejsu, który tak: „Mi się podobają melodie, które już raz słyszałem.” Dość trafne nieprawdaż?

Ogłaszając nową edycję gry, tym samym ogłaszamy zmiany. Wydawca mówi wam wprost, że gra, którą znacie i kochacie, z którą się zżyliście i spędziliście setki godzin, ulegnie zmianie.

Spójrzmy prawdzie w oczy. Te zmiany nie mogą być niczym dobrym. To oczywiste, że zepsują całą grę. Dlaczego w ogóle robią jakiekolwiek zmiany?! Zostawcie tą grę w spokoju wy [cenzura]!

***

Kilka dni temu ogłosiliśmy nową edycję 51 Stanu. Sławny już Master Set. I oczywiście na BGG we wpisach fani sobie nie żałowali.

„K***, to jedyna rzecz, którą miałem nadzieję, że zostawią w spokoju!”

„Straszne zmiany, jak dla mnie cały hype na tą grę właśnie umarł.”

„Wygląda na to, że udało im się wypatroszyć grę ze wszystkiego co było dla mnie interesujące.”

I tym podobne.

Po pierwsze: Nie „im” tylko „jemu”. Wszystkich zmian dokonałem ja. To nie są jacyś anonimowi „oni”. To nie żadna nieznana postać stojąca w cieniu i paląca fajkę, której twarzy nie widać. To ja. Ten koleś, który stworzył tą grę w pierwszej kolejności w 2010 roku.

Spędziłem kilka ostatnich miesięcy dopracowując tą grę, poprawiając ją, by była lepsza. Usunąłem setki zasad, które były zbyteczne. Zbalansowałem karty od początku. Sprawiłem, że stała się szybsza. Tempo jest duże, nie ma tu wolnego spacerku przez pięć rund jak w Osadnikach. Podczas ubiegłego weekendu Merry zmiażdżyła mnie pod koniec trzeciej rundy. To było coś, czego się absolutnie nie spodziewałem. W nowej edycji czuć presję już od samego początku, od pierwszej rundy. Albo wystartujesz całą swoją ‘machinerię’ albo odpadasz. Jest to gra dla prawdziwych gamerów.

Wiem iż gra jest dużo lepsza, a mimo to doskonale zdaję sobie sprawę, że zawiodę wielu fanów. Nie łudzę się, że będzie inaczej. Ponieważ…

***

Już raz przez to przechodziłem. Stworzyłem 51. Stan, włożyłem w niego całą…

Tłumaczenie z Board Games That Tell Stories.

W ten weekend grałem w jeden z najgłośniejszych tytułów Gen Con’u 2015. Grafika w grze niesamowita, komponenty również wspaniałe, nie mogłem się doczekać kiedy w nią zagram. Zaparzam herbatę, łapie ciasteczka i siadamy do gry. Kilka chwil później pojawia się pierwsze pytanie, więc sprawdzamy instrukcję w celu znalezienia odpowiedzi.

Lipa, nic nie znaleźliśmy.

Znaczy się znaleźliśmy odpowiedni rozdział, odszukaliśmy konkretny paragraf, rozumiemy zasadę, ale nie tłumaczy ona sytuacji w której się znaleźliśmy. A uwierzcie mi nie była to jakaś bardzo rzadka sytuacja do której prawie nigdy nie dochodzi. Była to jedna z podstawowych akcji, a mimo tego była wytłumaczona w taki sposób, że nic nie było zrozumiałe.

Byłem nieźle zdenerwowany, zdenerwowany to w sumie mało powiedziane. Gdyby nie fakt że graliśmy z dzieciakami, przerwałbym grę i schował ją z powrotem do pudełka. Ale nie chciałem dawać dzieciakom złego przykładu, więc kontynuowaliśmy rozgrywkę, ale kurczę no, nerwy nie ustępowały. Chcę zdobywać punkty, chciałbym też wygrać, ale nie wydaje mi się że gramy w to poprawnie, wątpię nawet że poprawnie liczymy punkty, w ogóle nie wiem czy ma tu cokolwiek sens z tego co robimy.

Przeglądam instrukcję wiele razy, ale nic z tego. Czysta frustracja. Zawiodłem się niesamowicie, nie potrafię nawet tego wytłumaczyć. Jestem po prostu maksymalnie wkurzony.

***

Sam zrobiłem kilka lipnych instrukcji w swoim życiu. Zawiodłem i rozczarowałem graczy wiele razy, popsułem ich doświadczenia z grami planszowymi. Dni takie jak ten wyżej opisany doskonale mi to uświadamiają – słabo napisana instrukcja rujnuje zabawę.

Choćbym testował swoje prototypy jak wariat.

Choćbym zaprojektował jakiś super mechanizm.

Choćbym wybrał najlepszą tematykę do gry, z niesamowitą grafiką oraz wspaniałymi komponentami.

To w niczym to nie pomoże jeśli instrukcja będzie do bani. Jeżeli ludzie nie będą wiedzieli w jaki sposób mają grać w moją grę, to wszystko na nic. Nie otrzymają oni tego, co było im obiecane. Nie będę miał okazji pokazać im jak wspaniała jest gra, którą dla nich przygotowałem.

***

Proszę się skupić i ogarnąć, zostaliście ostrzeżeni. Instrukcja, to ostatni krok i jest on zajebiście ważny. Nie możecie tu popełnić błędu.

tłumaczenie z Board Games That Tell Stories.

Pewnie już słyszeliście że Martin Wallace zdecydował się zamknąć swoją firmę – Treefrog Games i skupić się na projektowaniu gier, które będą wydawane przez inne firmy. W swoim oświadczeniu napisał: „Zaprzestajemy produkcji własnych tytułów, zamierzamy swoją uwagę poświecić projektowaniu gier dla innych firm. Jest wiele powodów dlaczego podjęliśmy taką decyzje, głównym mimo wszystko jest podniesienie kosztów prowadzenia firmy w Nowej Zelandii. To nie oznacza jednak że to koniec z grami w stylu ‘Treefrog’, po prostu będą się one pojawiały z logiem innych firm na pudełku.”

Ja sam też jestem osobą która łapie kilka srok za ogon, jestem projektantem i producentem. I w pełni rozumiem jego decyzje.

Zarządzanie firmą wiąże się z ogromem pracy, niezależnie jaką firmą się zarządza, czy jest to firma zajmująca się oprogramowaniem, jedzeniem czy grami planszowym. Wiąże się to z wieloma zadaniami. Bycie przedsiębiorcą to praca 24 godziny na dobę. Odpowiadanie na setki emaili, odbywanie dziesiątek spotkań za pomocą Skype’a, walka z czasem praktycznie każdego dnia. Nigdy nie jest odpowiednia chwila żeby rozstawić jakiś prototyp i testować go przez kilka godzin.

Na szczęście mam cały zespół, który mnie wspiera, udało mi się zbudować stabilną firmę z siedmioma pracownikami na pełnym etacie, którzy wykonują cały ogrom pracy. A mimo to wciąż rzadko kiedy mam chwilę żeby posiedzieć w biurze i zająć się jakimś własnym projektem. Bo kiedy jestem w biurze, przez większość czasu musze być szefem Portal Games. Na projektowaniu mogę się skupić po godzinach pracy, wieczorem, w domu. Tak to niestety już jest.

Dlatego bardzo się cieszę z decyzji Martina, a nawet trochę mu zazdroszczę. Wiem, że tak będzie dla niego najlepiej, a jeszcze lepiej dla nas, fanów Brass’a, Steam’a i wielu innych wspaniałych gier, które stworzył Martin. Jak pozbędzie się wszystkich biznesowych emaili, wszystkich emaili dotyczących obsługi klienta, jak nie będzie musiał się skupiać na problemach związanych z wysyłką, i na tych związanych z produkcją, albo martwić się opóźnieniami… to w końcu będzie mógł odetchnąć.

A wtedy na pewno otrzymamy wiele wspaniałych projektów Martina.

Już nie mogę się doczekać.

tłumaczenie na polski Matt