A zatem jesteśmy w Indianie, na Gen conie. Jesteśmy jeden dzień wcześniej, tak więc mamy dla siebie kilka godzin, by połazić po mieście. Z Merry jesteśmy małżeństwem kawał czasu, tak więc rezygnujemy z romantycznego gruchania i spacerowania po chodnikach Indiany. Ja idę szukać sklepu z grami, Merry idzie w przeciwną stronę. Nie wiem gdzie, ale mam to w nosie.

Po kilku godzinach łażenia zmęczeni spotykamy się w publie na kolacji. Merry uradowana jak dziecko. Jakby wygrała krowę w loterii.

– Kupiłam biurko! – oznajmia.
– Co?! – nie wierzę, że słyszę to co właśnie usłyszałem.
– Biurko. Stare, drewniane biurko. Pokochasz je. Jest z XIX wieku. Amerykańskie biurko. Przepiękne.
– Oszalałaś?! Kupiłaś biurko? Tu, w Stanach?! – słowa, które cisną mi się na język są cholernie niecenzuralne. Biurko?! Powaliło ją?!
– To była okazja. Tam jest taka wyprzedaż antyków. Facet obiecał, że pomoże nam z wysyłką do Polski!’
– Chcesz wysyłać cholerne biurko ze Stanów do Polski? Przez Atlantyk?! Upadłaś na głowę?!

Albo zaraz wybuchnę, albo ją uduszę. Nie ma innej opcji. Masakra.

A, nie, sorry, jest jeszcze trzecia opcja. Nie wiedzieć kiedy, budzę się. To był sen.

*

Od kilku dni mam koszmary. Motywy przewodnie to: podróże samolotem, Gen con, Merry.

Potrzebuję pomocy. Proszę.

Wszystko zaczęło się latem 1994. Byłem w Warszawie na konwencie Lato z RPG. Tam właśnie zdarzyła się jedyna w moim życiu (jak wtedy myślałem) szansa na zakupienie pudła z grą Warhammer Battle. Kosztowało tyle co moje roczne kieszonkowe, ale nie wahałem się ani chwili. Wydałem całą kasę jaką miałem i stałem się posiadaczem Battla. Nie znałem wtedy zbyt dobrze angielskiego, więc spedziłem masę czasu ze słownikiem nad książką, ale jako że jestem upartym gościem, dałem radę.

Wsiąkłem na długie lata. Organizowałem turnieje, rozgrywki klubowe, kampanie, zbierałem armie krasnoludów, leśnych elfów oraz imperium. Tak, GW wydarło ze mnie każdą złotówkę jaką miałem.

W końcu dorosłem, wsiąkłem w gry planszowe, moi kumple też dorośli, wsiąkli w żony i dzieciaki…

Sprzedałem armię imperium, dałem kumplowi armię elfów, przetrwały tylko krasnoludy. Ich nikt nie dostał w swoje łapy. Utknęły na regale, w kurzu i zapomnieniu.

Od bardzo dawna nie grałem w battla.

A mimo to…

Dziś kupiłem kolejną książkę do Warhammera, kodeks krasnoludów. Wiem, że w życiu z niego nie skorzystam, lecz cóż mogę poradzić. Uzależnienie jest silniejsze. Niech was szlag, Games Workshop. Nieźli jesteście w te klocki!

Jeśli jeszcze – jakimś cudem – nie słyszeliście wieści, już śpieszę z informacją: IKEA zawiesza produkcję regałów Expedit. Tak, expedit, dobrze usłyszeliście. Tych regałów, które macie w domu i trzymacie na nich swoje gry. Właśnie tych. Zastępują je regałem Kallax. Nowy system jest węższy o 1 cm dzięki czemu Ikea oszczędzi życie wielu wielu drzew. Poważnie.

I choć IKEA ogłosiła, że nowy regał ma te same wymiary półki, że wszystko będzie się na nich mieściło jak dawniej, ludzi to jakoś nie uspokoiło. Ludzie nie lubią zmian. Sami wiecie. Dlatego powstała na FB strona, na której zbierane są podpisy mające ocalić Expedit zebrała jak do tej pory… dwadzieścia cztery tysiące lajków.

Jeśli chcecie, polubcię tę stronę. Albo choć kupcie sobie regał albo dwa na zapas. Tak na wszelki wypadek. Kurczę, wasza kolekcja gier będzie przecież jeszcze rosnąć, co?

Niniejszy wpis wykracza daleko poza ramy tego bloga. Przez minione sześć godzin głowiłem się, czy pisać, czy siedzieć cicho. Niestety, siedzieć cicho nie potrafię.

W zeszłym roku byłem byłem zaproszony do Lwowa na konwent Igrosfera. Poznałem tam rewelacyjnych ludzi, utalentowanych autorów, świetne prototypy – jak wiecie, jeden z nich ostatecznie wydałem i trafił na polski rynek jako Tajemnicze Domostwo. Z poznanymi tam graczami mam kontakt na FB, Twitterze, z autorami i wydawcami na Skypie. Bardzo fajni ludzie.

Dziś na Ukrainie trwa wojna.

Wojsko i policja strzela do cywilów, ludzie umierają na ulicach, dzieją się rzeczy straszne. To nie jest jakiś abstrakcyjny news z telewizji, to są wydarzenia rzut kamieniem od nas. Dziś w końcu udało mi się złapać na Skypie Oleksandra, jednego z autorów Domostwa. Oto co pisze:

‘Yes, I’m fine. Thanks. Our local special service shooted at our peaceful people during the meeting. So we’ve got one shooted young man and one injured women, she is in a very difficult condition. But if to compare with our capital Kyiv, we are ok. There is a bloody massacre.’

i jeszcze:

‘I’m often off-line as I take part in all meetings during the day and I with other guys keep watch in the streets during the nights.’

Przez minione sześć godzin zastnawiałem się co robić. Ostatecznie zdecydowałem się to opublikować (za jego zgodą). Z tym gościem kilka miesięcy temu grałem w Robinsona i testowałem Dziedzictwo. Teraz on biega po ulicach swojego miasta ryzykując życie i walcząc o wolność.

Nie mam komentarza, puenty, nie mam nic. Siedzę przed monitorem, bezsilny, tak jak i my wszyscy i jedyne co mogę zrobić to pisać o tym. Cholernie to mało.