Jest czwartek, 29 lipca 2015 roku. Późny wieczór, siedzimy w czwórkę w pokoju hotelowym Hiltona w Indianapolis. Ja, Multi, Chevee oraz Jeff. Kilka godzin temu zakończył się pierwszy dzień Gen conu. Jesteśmy tam z premierą gry Rattle, Battle, Grab the Loot. Gra przyjęła się dobrze. Z pierwszej palety zawierającej 240 sztu zostało nam kilkanaście pudełek. 

– Ogłaszamy sold outa? – pytam.

Wszyscy na konwencie widzieli jak ze stosu gier przez cały dzień znikają pudełka, aż pod koniec dniówki zostało dosłownie te kilka ostatnich sztuk. Wrzucę na Twittera krótki wpis, że Rattle, Battle, Grab the Loot wyprzedało się pierwszego dnia Gen conu. Mamy success story, mamy zainteresowanie dystrybutorów tytułem, mamy fanów wściekłych, że przegapili tytuł, który najwyraźniej jest hot, prasa i media to podchwycą i będziemy w każdym raporcie z Gen conu, że jedną z gier, jakie cieszyły sie gigantycznym zainteresowanie była nasza planszówka o piratach. Oczywiście przez kolejne trzy dni imprezy będziemy umierali z nudów na stoisku, ale wrócimy do firmy na białym koniu, zwyciężcy, a po branży poniesie się wieść, że Rattle, Battle, Grab the Loot był jednym z tych tytułów, na które warto zwrócić uwagę.

Ci goście za diabła nie mogli się dogadać, a to dziwne, bo sprawa była prosta, w zasadzie zero pola do rozbieżności – jeden z nich kupił Frostpunka, zagrali i zamiast ocenić grę na BGG i walnąć jej szczerą od serca ocenę i dać światu jasny przekaz, czy gra jest dobra, czy do bani, zaczęli się kłócić. Absurd.

Steve: Przede wszystkim gra wygląda O-BŁĘD-NIE. Tak zwany table presence jest tu na najwyższym poziomie, duże świetnie zilustrowane karty, wielkie kafle terenu, masa dużych, dwuwarstwowych plansz i oczywiście wieża – gigantyczny model generatora, do którego będziemy wrzucali kostki węgla i sprawdzali, czy generator się przepalił. Patrzysz na stół z rozłożonym Frostpunkiem i jesteś rozłożony na łopaty. To jest genialne.

Jaka jest różnica pomiędzy designerem, a developerem? Taka mniej więcej jak pomiędzy ojcem, a dziadkiem. Taka jak między mamą, a babcią. Taka, że mama wstaje o 2 w nocy nakarmić dzieciaka, a babcia widzi dzieciaka w niedzielę po obiadku, pogaworzy sobie a ti ti ti, słodziaku i dumna z wnuka, że nie da się bardziej! Ojciec trzęsie maluchem na rękach drugą godzinę, bo dzieciak ma kolkę i wyje tak, że słychać go na całym osiedlu, a dziadek, to sobie wpadnie na święta, opowie fajną historyjkę, da prezent, kilka porad i zwinie się z powrotem do domu. On przez to przechodził, niech się teraz młodzi rodzice męczą, on już na to za stary.

Testy Thorgala sprawiają mi dziką radochę. Przychodzę, zagram, powymądrzam się, rzucę radą to tu to tam, coś tam proszę, by zmienili, coś, by dodali, i wracam sobie do swoich obowiązków. Niech się młodzi rodzice…

To jest ogólnie fascynujące koło. Kiedy projektowałem grę Detektyw użyłem całego swojego 30 letniego doświadczenia w grach fabularnych. Udało mi sie stworzyć grę planszową, która bardzo bliska jest tego, czym są RPG. Oferuje równie emocjonujące, angażujące doświadczenie, a jednak nie wymaga Mistrza Gry. Dwa lata temu, kiedy kolejny raz graliśmy w Detektywa i widziałem jak dobrze bawią się gracze, uderzyło to we mnie jak piorun – ja potrafię to odwrócić. Tak jak gry RPG ulepszyły Detektywa i dały mu kupę rozwiązań i pomysłów, tak i mogę zabawić się w drugą stronę – wziąć kilka rozwiązań z Detektywa i wprowadzić je do moich sesji RPG. Ten twist odmienił styl w jakim aktualnie prowadzę sesje RPG. 

Muszę przyznać się do swojej największej słabości jako Mistrz Gry. Nie potrafię improwizować. Gdy gracze wpadną na jakiś pomysł, który mnie zaskoczy, kiedy na poczekaniu, w biegu muszę coś wymyślić, czuję się z tym bardzo źle. Jestem w kwetii scen w RPG perfekcjonistą – lubię gdy sceny, spotkania, NPC jakie pojawiają się na sesji były wcześniej przygotowane, przemyślane, fajnie zaprezentowane. Nie lubię tych wymyślonych na poczekaniu, byle jakich, papierowych i bladych spotkań.