Jestem hejterem. Ale nie takim ciołkiem, który atakuje innych ludzi w internecie. Ani jednym z tych anonimowych trolli, którzy starają się uprzykrzyć życie każdemu wrażliwemu człowiekowi na świecie. Ani jednym z tych pierdzielonych ćwoków, którzy dają kciuka w dół na każdym możliwym filmiku w sieci, na którym jest jakiś mały kociak. Nie, nie jestem jednym z tych idiotów.

Jestem trochę innym typem hejtera.

Nienawidzę Monopoly. Nienawidzę tej gry całym swoim sercem.

Każdą minutę swojego życia poświęcam na promowaniu współczesnych gier planszowych. Projektuje je. Pisze o nich. Spędzam prawie każdy weekend w innym mieście promując planszówki. W tym tygodniu spędziłem 2 dni w centrum handlowym w Gliwicach, gdzie prowadziłem event związany z grami planszowymi. Staraliśmy się pokazać gry planszowe zwykłym ludziom, którzy nie mieli styczności z współczesnymi grami planszowymi. Było ciężko, ale było warto. Ludzie mieli okazję poznać Tajemnicze Domostwo. Odkryli też, że gry planszowe mogą bawić!

Tak to właśnie wygląda.

Każdą minutę poświęcam promowaniu gier planszowych, a pomimo tego muszą się one zmierzyć z każdą jedna sprzedaną kopią Monopoly. Z tą przestarzałą grą, która uczy was, że rozgrywka w gry planszowe trwa 4 godziny. Z tą przestarzałą planszówką, która uczy was, że albo musicie udupić waszych przeciwników jakąś niesprawiedliwą transakcją albo on was uwali. Z tą przestarzałą gierką, która praktycznie jest jedynym wielkim problemem.

Monopoly sprzedaje się codziennie na całym świecie. A każda sprzedana kopia pokazuje ludziom, że gry planszowe są nudnym i żmudnym zajęciem, nie wymagają żadnej strategii, są pozbawione emocji i zabawy.

Kocham gry planszowe. Kocham je przez duże K. I właśnie ta miłość do gier planszowych napawa mnie nienawiścią do Monopoly. Nienawidzę jej z całego serca, właśnie dlatego że z całego serca kocham gry planszowe. A wiec skoro już wiecie jak wielkim miłośnikiem gier planszowych jestem, to możecie sobie wyobrazić jak oddanym hejterem muszę być…

Podpisano.

Hejter.

***

Tak, a wszystko to przez to że przeczytałem, iż Adrew Niccol rozpoczął pisanie scenariusza do filmu Monopoly movie. Ten facet jest odpowiedzialny za Truman Show, jeden z najlepszych filmów wszechczasów. I bierze się on za tą głupią grę planszową i tworzy film na jej temat. Monopoly znów będzie na topie. Znów sprzeda wiele kopii, w pełni sabotując tym sposobem moja prace.

#Nienawidze #monopoly #monopolymovie #DlaczegoAndrewDlaczego

tłumaczenie archiwalne z Board Games That Tell Stories.

Każdemu z Was się to pewnie kiedyś zdarzyło. Kupujecie grę, jesteście mega podekscytowani, zakochujecie się w niej i co… Dokładnie… Waszej ukochanej osobie ta gra się nie podoba. A więc możecie się z grą pożegnać, ta wspaniała gra utknie gdzieś na waszej półce i będzie zbierać kurz.

Znam ten temat. Nieraz mi się to przytrafiło, tak było z Władcą Pierścieni: Konfrontacją, to samo się stało z grą Dungeon Twister oraz Railways of the World. I jeszcze z kilkoma innymi planszówkami…

***

Ale hej od czego ma się synów prawda? Trochę to trwa. A więc zleciało 10 lat oczekiwania, ale w końcu ten dzień nadszedł. Zdjąłem pudełko Dungeon Twister’a z półki. I wierzcie mi – warstwa kurzu która się na nim zebrała była spora. Więc otwieram pudełko, aż mi ręce drżą. Czytam po raz kolejny instrukcję. Następnie tłumaczę grę mojemu synowi, i zaczynamy grać.

Nie cierpi jej. Powiedział że gra jest do kitu, i że nie ma zamiaru grać w nią więcej. Więc ze spokojem odkładam grę na jej miejsce na półce żeby mogła znów zacząć zbierać kurz.

***

Mam również córkę. Zapewne któregoś dnia pojawi się też jakiś wnuk. Tak, zdaję sobie sprawę, że trochę to potrwa żebym mógł z nim zagrać, ale jestem osobą cierpliwą. Poczekam. Ale ostrzegam, że jeśli ten 10 letni smark też mnie zawiedzie i nie będzie chciał ze mną grać w Dungeon Twistera… Dziadek będzie nieźle wkurzony.

Delikatnie mówiąc.

tłumaczenie z Board Games That Tell Stories: Matt

Pewnie już słyszeliście że Martin Wallace zdecydował się zamknąć swoją firmę – Treefrog Games i skupić się na projektowaniu gier, które będą wydawane przez inne firmy. W swoim oświadczeniu napisał: „Zaprzestajemy produkcji własnych tytułów, zamierzamy swoją uwagę poświecić projektowaniu gier dla innych firm. Jest wiele powodów dlaczego podjęliśmy taką decyzje, głównym mimo wszystko jest podniesienie kosztów prowadzenia firmy w Nowej Zelandii. To nie oznacza jednak że to koniec z grami w stylu ‘Treefrog’, po prostu będą się one pojawiały z logiem innych firm na pudełku.”

Ja sam też jestem osobą która łapie kilka srok za ogon, jestem projektantem i producentem. I w pełni rozumiem jego decyzje.

Zarządzanie firmą wiąże się z ogromem pracy, niezależnie jaką firmą się zarządza, czy jest to firma zajmująca się oprogramowaniem, jedzeniem czy grami planszowym. Wiąże się to z wieloma zadaniami. Bycie przedsiębiorcą to praca 24 godziny na dobę. Odpowiadanie na setki emaili, odbywanie dziesiątek spotkań za pomocą Skype’a, walka z czasem praktycznie każdego dnia. Nigdy nie jest odpowiednia chwila żeby rozstawić jakiś prototyp i testować go przez kilka godzin.

Na szczęście mam cały zespół, który mnie wspiera, udało mi się zbudować stabilną firmę z siedmioma pracownikami na pełnym etacie, którzy wykonują cały ogrom pracy. A mimo to wciąż rzadko kiedy mam chwilę żeby posiedzieć w biurze i zająć się jakimś własnym projektem. Bo kiedy jestem w biurze, przez większość czasu musze być szefem Portal Games. Na projektowaniu mogę się skupić po godzinach pracy, wieczorem, w domu. Tak to niestety już jest.

Dlatego bardzo się cieszę z decyzji Martina, a nawet trochę mu zazdroszczę. Wiem, że tak będzie dla niego najlepiej, a jeszcze lepiej dla nas, fanów Brass’a, Steam’a i wielu innych wspaniałych gier, które stworzył Martin. Jak pozbędzie się wszystkich biznesowych emaili, wszystkich emaili dotyczących obsługi klienta, jak nie będzie musiał się skupiać na problemach związanych z wysyłką, i na tych związanych z produkcją, albo martwić się opóźnieniami… to w końcu będzie mógł odetchnąć.

A wtedy na pewno otrzymamy wiele wspaniałych projektów Martina.

Już nie mogę się doczekać.

tłumaczenie na polski Matt

Ktoś zadał mi kiedyś pytanie czy jest jakikolwiek sens jeżdżenia na małe konwenty. Ignacy jeździsz na targi w Essen, na Gen Con, BGG con, do Lucci, bywasz na wszystkich wielkich konwentach, poznajesz tysiące graczy, podpisujesz pudełka i promujesz swoje gierki. Po jaką cholerę wciąż jeździsz na małe konwenty. Przecież to nie ma już sensu. Człowieku, skup się lepiej na tych większych konwentach.

Ten weekend spędziłem w Lublinie i pojawiłem się na Boardmanii. Najmniejszy konwent jaki pamiętam. Było niespełna 30 osób. Praktycznie można by było powiedzieć, że był to taki wieczorek z grami planszowymi. Totalny bezsens się tam wybierać, co nie?

Tak naprawdę, dla mnie ma to wcale nie jest bez sensu.

Wielkie konwenty są wielkie. Poznaję wielu graczy, wielu fanów, ale mam ledwo 2 albo 3 minuty żeby z nimi pogadać, to zawsze wymiana kilku zdań i to tyle, kolejni gracze podchodzą, chcą zadać mi jakieś pytanie albo zrobić sobie ze mną zdjęcie. To ciągły pośpiech, cały czas wszystko na pełnych obrotach, uściskanie rąk setkom ludzi każdego dnia.

Małe konwenty to całkiem odmienna historia. Mogę sobie posiedzieć z kilkoma osobami przez godzinę, wypić herbatę i pogadać o grach. Mogę zrobić jakaś prelekcje na temat swoich gier, poopowiadać jakieś żarty i historie w międzyczasie ponieważ nikt nigdzie się nie spieszy – mamy dwie godziny żeby się nacieszyć chwilą. Mogę spotkać i naprawdę poznać ludzi. I wzajemnie, wy też macie szanse spotkać się ze mną i mnie poznać.

Dlatego właśnie jeżdżę na małe konwenty tak często jak na duże konwenty. Wierzę że nasze hobby kręci się głównie wokół ludzi. Gry planszowe są doznaniem społecznym. Gry planszowe istnieją po to, żebyśmy mogli spędzić czas z ludźmi. Konwenty podczas których mogę posiedzieć spokojnie z 50cioma graczami są dobrym wyborem.

Moja rada dla was? Idźcie, poznawajcie ludzi!

tłumaczenie z Board games That Tell Stories: Matt